Zespół Aspergera - zwany czasem zaburzeniem Aspergera/ został zdefiniowany jako jednostka chorobowa stosunkowo niedawno, mniej więcej w połowie lat 80. Dzieci o obrazie klinicznym odpowiadającym tej definicji zostały bardzo dokładnie opisane w latach czterdziestych przez wiedeńskiego pediatrę Hansa Aspergera.

Pomimo to, zespół Aspergera został oficjalnie uznany dopiero w czwartej edycji Diagnostic and Statistic Manual/DSM-IV/ wydanej w 1994 r. Mianem ‘ Zespołu Aspergera’ określa się najłagodniejsze przypadki autyzmu, dotyczące przede wszystkim zaburzeń funkcjonalnych. Podobnie jak wszystkie inne przypadki autyzmu jest to zaburzenie rozwoju o podłożu neurologicznym, którego przyczyny na ogół nie są znane.

U osoby z Zespołem Aspergera występują typowe dla autyzmu odchylenia i deficyty w kontaktach i umiejętnościach społecznych i w użyciu języka dla potrzeb komunikacji. Dzieci te cechują zachowania powtarzające się lub uporczywe i bardzo ograniczony zakres zainteresowań. Te same kategorie dysfunkcji, występujące w stopniu od łagodnego do bardzo zaawansowanego, klinicznie definiują całe spektrum zaburzeń autystycznych , od Zespołu Aspergera po klasyczny autyzm.

Choć umiejscowienie występujących w danej dziedzinie zaburzeń na osi autyzmu wg stopnia ich nasilenia jest pomocne w zrozumieniu klinicznych podobieństw badanych przypadków , to jednak nie wynika z tego, że Zespół Aspergera jest po prostu łagodniejszą formą autyzmu, ani to, że ZA i autyzm łączy coś więcej niż szeroko rozumiane podobieństwo kliniczne. Czy znasz może osobę, szczególnie mężczyznę, który ma problemy z nawiązywaniem kontaktów interpersonalnych? Nie łapie ironii czy żartów? Nie nawiązuje prawie zupełnie kontaktu wzrokowego, a z jego twarzy mało co można wyczytać? Czy ta osoba ma wyjątkową pasję, dziedzinę, o której wie niemal wszystko i może dyskutować o niej godzinami?

Do tego masz wrażenie, że porusza się trochę niezdarnie? Jeżeli tak, możesz podejrzewać, iż twój znajomy ma zespół Aspergera, zaburzenie ze spektrum autyzmu. Cierpi na nie cztery razy więcej chłopców niż dziewczynek. W Polsce tylko 5% ludzi z tym zaburzeniem jest poprawnie diagnozowanych, resztę uważa się po prostu za nieszkodliwych dziwaków. A szkoda, ponieważ odpowiednia terapia może znacznie poprawić ich funkcjonowanie społeczne i oszczędzić im wielu cierpień.



(Więcej w artykułach na www.nasze-choroby.pl w dziale danej choroby)

zamknięcie w sobie, przygnębienie, izolacja, brak poczucia humoru