Choroby, Paraplegia: Czy istnieje miłość pomiędzy ludźmi gdy jedna lub oboje ludzi porusza się na wózku? Jak oceniacie szanse takiego związku i czy ktoś taki może być dla Was atrakcyjny?

Marcel oczywiście , że taki związek jest możliwy. Dlaczego ktoś , kto porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego nie może być w związku czy szczęśliwy.
Przecież to są normalni ludzie, którzy kochają i chcą być kochani.
I czy to jest związek między jedną osoba na wózku czy obydwoje się na nim poruszają, oczywiście że mają prawo do szczęścia i taki związek może ,a raczej na pewno przetrwa.
Czy osoby są atrakcyjne i mogą być....jak najbardziej tak. Dlaczego nie?

Zgadzam się w 100% z Becią osoba chora która porusza sie na wózku ma prawo do życia jak każdy inny człowiek. Niejedno krotnie tacy ludze są bardziej atrakcyjni niz niejedna pełnosprawna osoba . Tańczą, grają w piłke uczestnicza w róznych zawodach więc i w miłości też moga być atrakcyjni . Przeciez nie tylko za wygląd darzymy drugą osobe uczuciem .

A w sytuacji URK i gdy osoba ta nie może uprawiać seksu?

Marcel miłośc jest czymś pięknym. Jeżeli dwoje ludzi naprawdę się kocha, wydaje mi się, że jest skłonna do wszelakich wyrzeczeń....Wiemy, że seks jest dopełnieniem związku, ale przecież nie można takiej osoby skazywać na samotność.....nie można być samym w sobie egoistą. Wiedząc i decydując się na taki związek z osobą która , nie może uprawiać seksu każda osoba powinna być w pełni tego świadoma.

Ja nie cierpie na chorobę która uniemożliwia m.in seks ale wiem, że właśnie mężczyźni z URK mają z tego powodu ciężko... a czy wyobrażacie sobie Wasze dziecko w takim związku?

Nie muszę sobie wyobrażać bo akurat moja córcia poślubiła i ma męża o bardzo wielkiej niepełnosprawności,mają śliczne córeczki.

Moi rodzice kiedyś powiedzieli tak; Dziecko jeżeli jesteś pewna dokonanego wyboru , nie pozostało nic innego jak uszanować Twój wybór. Będziemy szanować i kochać jak Ciebie samą. Myślę, że jeżeli moje dziecko kiedyś by dokonało takiego właśnie wyboru....uszanowała bym jej decyzję.

Podpisuję się pod waszymi wypowiedziami zawieraja one to co sama chciałabym powiedzieć.

Prowadzę też serwis www.pelnosprawny.pl i łapię się za głowę gdy rozmawiam z osobami tam...ich miłość depczą zdrowi ludzie w tym często ich rodzice.

Marcel dla mnie jest to nie do pomyśleniaja od razu po pierwszej rozmowie z przyszłym zięciem nie śmiałabym nawet kiwnąć palcem aby stawać na przeszkodzie miłości,takiej miłości.Zanim dowiedziałam się ,,,co z moją córcią się dzieje to był koszmar .....była zamknięta i bardzo pobudliwa w obawie że nie zaakceptuję tego wyboru .Potem wielokrotnie wspominałyśmy te czasy że zupełnie nie potrzebnie tak trzymała w tajemnicy.Mogę być tylko dumna ze swojego dziecka i jestem

Chciałabym jeszcze dodać,że to Ci rodzice są chorzy i naprawdę niepełnosprawni... ale na umyśle

To jest o tyle bardziej jeszcze przykre bo zazwyczaj dzieci spodziewają się akceptacji wierząc, że ich rodzice ucząc ich często tolerancji, sami gotowi są na jej dowód ale co innego teoria a co innego praktyka.

Marcel tu masz rację...każdemu się wydaje,że jest tolerancyjny do póki problem nie dotyczy nas czy naszych dzieci.Wtedy właśnie zostajemy poddani próbie,nie ma co się oszukiwać.Nie jestem może ideałem,ale swoje dzieci uczę szacunku do ludzi starych i niepełnosprawnych.Jeżeli któres z moich dzieci wybrałoby partnera na wózku,pierwszym moim pytaniem byłoby,czy podołasz i czy uczucie jest na tyle silne żeby razem ręka w rękę przejść przez życie.Bo dla mnie chwilowe zauroczenie a taka miłość prawdziwa ma różnicę.Kocham bezgranicznie swoje dzieci i jeśli bym wiedziała,że są szczęśliwe to bym kibicowała związkowi....jaki by nie był.

Tak Jolu i ja tak zrobiłam,odbyłam poważną rozmowę,bo praktycznie w takim przypadku ciąży wielka odpowiedzialność i trud pewnych obowiązków spoczywa na tej osobie pełnosprawnej i w tym przypadku córka radzi sobie bardzo dobrze,tak normalnie bez narzekań.
No Marcel....jeżeli człowiek ma takie podejście prawdziwe i ludzkie to...teoria sprawdza się,ja zachowałam się bardzo dobrze jeszcze musiałam odpychać komentarze ludzi. Pewnie że obawy są, ale nie znaczy to....że chciałabym stanąć na drodze do szczęścia swojego dzieckażeby nie było to wtedy ja jeszcze nie byłam chora Zięć jest człowiekiem z takim humorem ... nie dziwię się ,że córcia tak się zakochała

Ja jestem przykładem, że związek z kimś np. na wózku nie jest związkiem jednostronnym, owszem potrzebuje czasem innej pomocy ale co za różnica jakiej komu użyczamy skoro w każdym związku jest a przynajmniej powinna być pomoc... często nietolerancja rodziców opiera się, że chcą oni żyć za swoje dzieci, za nich czuć, za nich wybierać.

A co powiesz na to,że właśnie mama zięcia była wręcz chorobliwie ustosunkowana to tego....żeby zakładał rodzinę?
Jeden związek zięciowi po prostu brutalnie rozwaliłai tu też próbowałajednak nie udało sięteraz już inaczej podchodzi ale było ciężko to przez nią dużo córka wycierpiała ale zięć stawał murem za żonąTeraz jest dobrze ja zawsze tłumaczyłam córci i pocieszałam że może kiedyś się zmieni

Tego zupełnie nie pojmuje a też znam ze smutnych opowiadań... pojawia sie jakieś uzależnienie rodziców od niepełnosprawnego dziecka a także przeświadczenie, iż nie ma sensu związek z kimś chorym, nawet jeśli to ich własne dziecko.

Często gęsto rodzice bardzo ingerują gdy mają dziecko niepełnosprawne. Wydaje mi się, że chcą żyć życiem dziecka, jakby wynagrodzić mu puki jest niepełnoletnie, może fakt, że porusza się za pomocą wózka. Nie wiem , ale wiem jedno gdy dziecko dorasta , staje się człowiekiem dorosłym i chce żyć jak normalny człowiek, kochać, znaleźć miłość swojego życia, a przede wszystkim ma uczucia. Gdy rodzice narzucają swoją wolę krzywdzą , czasem myśląc swoimi kategoriami, że przecież my chcemy dobrze!!!! ale nie jest tak, ingerowanie, wybieranie co będzie lepsze a co gorsze....tylko w ich głowach , tkwi ,, że my wiemy co jest najlepsze...dla naszego dziecka. Akceptacja z czasem wybranki jest dla nich ciężka i nie chodzi tutaj tylko o związek mieszany , ale również o taki , że obydwie strony sa niepełnosprawne. Często w rodzicach tkwi przekonanie , że przecież nie dadzą sobie rady.........ale jak mylne jest to stwierdzenie. Trzeba dawać wsparcie, akceptację ........i kibicować w życiu swoim pociechom.
Nie można być egoistą........trzeba też dziecku dawać wszystko co najlepsze od siebie.
Akceptować wybory ale także wspierać gdy odnosi porażkę. Ja kocham swoją córcię bezgranicznie......oddała bym za nią wszystko, ale kiedy przyjdzie ten czas.....wiem, że będę przy niej i wspierała ją w swoich decyzjach.....życiowych.

Często też rodzice obawiają się, że np. ich córka w związku z niepełnosprawnym partnerem, nie będzie mogła mieć dzieci. Szkoda, że nikt z choroba w temacie której tu piszemy, nie włącza się do rozmowy.