Choroby, Zaburzenia osobowości: Jakie objawy choroby wystąpiły u Was? W jakim stopniu chory świadomy jest choroby? Jak się leczycie?

Standardowy dylemat studentów psychologii i kierunków pokrewnych: czytam o jakiejś chorobie/zaburzeniu i zaraz znajduję u siebie charakterystyczne objawy. To ponoć świadczy o tym, że jest się zdrowym. Osoby chore często (zawsze?) nie są świadome swojego stanu i nie przyjmują tego do wiadomości, gdy się im o tym mówi. A może jednak znacie kogoś, kto jest świadomy swoich zaburzeń osobowości? Jak mówi o tym taka osoba?

Czy chodzicie na terapię? Jeśli tak, to prywatnie czy może udało Wam się dostać skierowanie na NFZ?

Najpierw do amina: Korzystam z terapii w ramach NFZ (Poznań). Wystarczyło skierowanie od lekarza rodzinnego. Co prawda sa ośrodki, w ktorych czeka się długo na wizytę, a potem spotkania sa raz na kilka tygodni, ale ja trafiłam naprawde super.
Do Julka: O świadomości osób chorych... Rzeczywiście bardzo czesto jest tak, że chory nie chce widzieć lub naprawde nie zauważa objawów choroby. Ale to w ciezkich przypadkach. Ja lecze się na ChAD (Choroba afektywna dwubiegunowa). leczenie farmakologiczne i psychoterapia trwają już rok, ale to nie znaczy, że ta choroba trwa u mnie od roku. Pierwsze objawy pojawiły się wczesniej, ale zignorowałam je. Trudno było mi samej to zauwazyć. Do tego, zeby pojsc do lekarza, skłoniły mnie takie rzeczy, jak duże i długie obnizenie nastroju, spdaek formy w pracy, wycofanie z kontaktow towarzyskich itp itd. Ale nie myslałam wtedy o tej chorobie. Myślałam raczej ze to chwilowe załamanie nerwowe. I tak po nitce do kłebka... Teraz, po diagnozie, jestem świadoma tej choroby a to pomaga mi się leczyć - zauważam objawy ze spektrum, wiec moge szybko działać w razie zmiany faz. Jestem w stałym kontakcie z lekarzem psychiatrą, chodze na psychoterapie, czytam. Niestety, nie powiedziałam o niej moim bliskim. Wstyd, strach? A wy? Czy ktoś jeszcze choruje na ChAD? Powiedzieliście rodzinie?