Oparzenia - rodzaje i postacie

Prąd bywa groźny

Oparzenia energią elektryczną dotyczą zwykle nie tylko naskórka i skóry, ale także tkanki podskórnej, mięśni, kości. Zmiany skórne zależą od napięcia prądu, czasu jego działania na skórę i oporności powłok. Prąd o niskim napięciu, z jakim mamy zwykle do czynienia w życiu codziennym, raczej nie powoduje rozległych uszkodzeń.

Prąd o wysokim napięciu wywołuje rozległe zmiany w tzw. miejscu wejścia i wyjścia. Stopień uszkodzenia zależy od grubości naskórka i wilgotności skóry (skóra sucha jest bardziej odporna niż wilgotna). Oparzenia mają postać nieregularnych owrzodzeń wyraźnie odgraniczonych od otoczenia i początkowo niebolesnych, co jest spowodowane zniszczeniem zakończeń nerwów czuciowych skóry. Owrzodzenia mają charakter martwiczy, nie towarzyszy im stan zapalny ani tworzenie się pęcherzy. Inną charakterystyczną cechą oparzeń jest fakt, że martwica - początkowo nawet niewielka - stopniowo poszerza się, mimo że nie działa już czynnik uszkadzający. Jest to wywołane zaburzeniami krążenia spowodowanymi zakrzepami wewnątrz naczyń krwionośnych. Postępująca martwica tkanek i uwalnianie się toksyn może być także powodem ciężkich zaburzeń ogólnoustrojowych.

Leczenie:

- podobne do leczenia oparzeń termicznych;
- postępowanie miejscowe polega zwykle na chirurgicznym oczyszczaniu ran z martwiczych tkanek i następowym leczeniu przede wszystkim preparatami o działaniu przeciwbakteryjnym;
- antybiotyki podaje się także ogólnie.


Niebezpieczne chemikalia

Oparzenia chemiczne wywołują substancje żrące, takie jak kwasy i zasady, sole niektórych metali ciężkich i gazy bojowe (iperyt). Ich cechą charakterystyczną jest możliwość przedłużonego działania na tkanki, mogącego powodować zatrucia ogólne.

W przypadku kwasów do oparzeń może dojść zarówno po kontakcie z kwasami mineralnymi, jak i organicznymi. Z pierwszej grupy najczęściej mamy do czynienia z oparzeniami wywołanymi kwasem siarkowym, solnym, azotowym lub fluorowodorowym.

Zasady (ługi) będące najczęściej przyczyną oparzeń to: soda kaustyczna (czyli ług sodowy), ług potasowy i wapno niegaszone.

Jak postępować:

- w takich przypadkach bardzo ważne jest szybkie spłukanie skóry wodą, bieżącym strumieniem, przez minimum 5-10 minut;
gdy chemikalia dostaną się do oka, wtedy również pierwszym postępowaniem jest przemywanie worka spojówkowego wodą;
- jeżeli substancja chemiczna ma postać stałą (np. proszku), można ją najpierw usunąć mechanicznie. Zobojętnianie kwasów 3% roztworem sody oczyszczonej, a zasad 3% roztworem kwasu borowego, 1% octowego lub cytrynowym jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy mamy stuprocentową pewność, jaka substancja wywołała oparzenie;
tragiczne w skutkach może być zastosowanie na poparzoną kwasem skórę dodatkowo roztworu innego kwasu.


Odczyny popromienne


Oparzenia promieniowaniem jonizującym wywołują promienie rentgenowskie, pierwiastki promieniotwórcze naturalne i sztuczne (izotopy). Uszkodzenia skóry zależą od dawki promieniowania, głębokości jego przenikania, wielkości naświetlonego pola oraz od okolicy ciała narażonej na promieniowanie (rejony pokryte skórą przylegającą do kości albo obfitującą w gruczoły potowe są bardziej wrażliwe).

Odczyny popromienne, a także późne uszkodzenia popromienne pojawiają się z kilkudniowym opóźnieniem. Jest to okres utajenia - dłuższy w razie zastosowania mniejszych dawek napromieniowania. Odczyny dotyczące skóry, podobnie jak w przypadku oparzeń termicznych, dzielą się na trzy stopnie.

I stopień ujawnia się w 5-20 dni od napromienienia. Występuje rumień i obrzęk oraz utrata owłosienia. Zmiany cofają się po 3-4 tygodniach z pozostawieniem przebarwienia i złuszczania, wyłysienie zaś - w zależności od dawki - może być przejściowe lub trwałe.

Stopień II pojawia się zwykle wcześniej niż pierwszy. Rumieniowi i obrzękowi towarzyszą jeszcze pęcherze, wysięk i nadżerka. Te zmiany są zwykle bolesne i goją się dłużej (1-3 miesięcy). Utrata owłosienia jest trwała. Skóra goi się, ale pozostaje już cienka i sucha, a w późniejszym czasie mogą się pojawić na niej rozszerzenia naczyń (teleangiektazje), przebarwienia, odbarwienia, zaniki i stwardnienia. Jest ona o wiele bardziej wrażliwa na wszelkie urazy, łatwo tworzą się w jej obrębie trudno gojące się rany. Skóra wykazuje też większą skłonność do rozwoju zmian nowotworowych.

III stopień może się pojawić już w kilka dni po naświetlaniu. Charakteryzuje się powstawaniem rumienia, pęcherzy i owrzodzeń, często pokrywających się twardymi strupami. Owrzodzenia goją się długo, łatwo ulegają wtórnym zakażeniom i są bolesne. Po wygojeniu się zmian dochodzi zwykle do wtórnych uszkodzeń. W przypadku trwałego uszkodzenia skóry promieniowaniem jonizującym należy unikać promieniowania słonecznego, niskiej temperatury i oczywiście dalszego napromieniania.

Leczenie:

- w zależności od stopnia oparzenia stosuje się maści obojętne, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne;
doustnie podaje się witaminy (PP, C, E);
- w razie konieczności trudno gojące się owrzodzenia należy poddać leczeniu chirurgicznemu.


Słońce, piorun i laser

Oparzenia słoneczne są w istocie nasilonym odczynem rumieniowym wywołanym przez promienie UVB widma światła słonecznego. Rozwijają się one zwykle po 1-4 godzin od nasłonecznienia. W zależności od natężenia odczynu, na skórze pojawiają się: rumień, obrzęk, a nawet pęcherze, podobnie jak w oparzeniu termicznym I i II stopnia. Zmiany zwykle ustępują po 1-2 dniach, pozostawiając złuszczający się naskórek i przebarwienia skóry. Pod kontrolą lekarza można stosować specjalne maści i okłady. Oczywiście należy wtedy bezwzględnie unikać słońca. Jeżeli oparzenie słoneczne jest bardzo rozległe, może ono doprowadzić nawet do wstrząsu i wówczas wymaga szybkiej interwencji lekarskiej.

Zmiany skórne wywołane rażeniem piorunem mają zawsze charakter oparzeń III stopnia i charakterystyczny, drzewkowaty rysunek. Objawy zapalne i bolesność są minimalne. Często jednak rażenie piorunem kończy się zejściem śmiertelnym z powodu zaburzeń ogólnoustrojowych wywołanych urazem (zatrzymanie akcji serca, wstrząs urazowy, skurcz mięśni szkieletowych, w tym oddechowych).

Laser może rozmaicie oddziaływać na skórę, w zależności od rodzaju promieniowania emitowanego przez dany rodzaj lasera i czasu jego działania. Najcięższym powikłaniem jest oparzenie i głębokie zniszczenie skóry. W tego typu oparzeniach jest konieczne leczenie szpitalne.


Reguła dziewiątek

Rozległość oparzeń termicznych ocenia się według tzw. reguły dziewiątek. Głowa odpowiada 9% powierzchni ciała, kończyna górna także 9%, kończyna dolna 18%, tułów 36%, wewnętrzne powierzchnie dłoni i narządy płciowe po 1%. Podział ten dotyczy osób dorosłych. U dzieci proporcje są nieco inne.


Powikłania po oparzeniach

Częstym powikłaniem po wyleczeniu oparzeń termicznych jest skłonność do powstawania przerośniętych blizn, keloidów, przykurczów.
Czasami zmiany te wymagają przeprowadzania wielokrotnych operacji plastycznych i rekonstrukcyjnych.

Leczeniem ciężkich oparzeń skóry, nierzadko wymagających zastosowania przeszczepów skóry, a także usuwaniem późniejszych powikłań zajmują się wyspecjalizowane ośrodki medyczne.





Źródło: www.resmedica.pl
Zdjęcie: www.images.google.pl


 

q2
q3
Autor: Marcel
1 2 3 4 5
Już oceniłeś ten Artykuł.
Średnia ocena: 5
Aby dodać komentarz musisz być zalogowany

STATYSTYKI

zdjęć7598
filmów425
blogów197
postów50485
komentarzy4204
chorób514
ogłoszeń24
jest nas18894
nowych dzisiaj0
w tym miesiącu0
zalogowani0
online (ostatnie 24h)0
Utworzone przez eBiznes.pl

Nasze-choroby.pl to portal, na którym znajdziesz wiele informacji o chorabach i to nie tylko tych łatwych do zdiagnozowania, ale także mających różne objawy. Zarażenie się wirusem to choroba nabyta ale są też choroby dziedziczne lub inaczej genetyczne. Źródłem choroby może być stan zapalny, zapalenie ucha czy gardła to wręcz nagminne przypadki chorób laryngologicznych. Leczenie ich to proces jakim musimy się poddać po wizycie u lekarza laryngologa, ale są jeszcze inne choroby, które leczą lekarze tacy jak: ginekolodzy, pediatrzy, stomatolodzy, kardiolodzy i inni. Dbanie o zdrowie nie powinno zaczynać się kiedy choroba zaatakuje. Musimy dbać o nie zanim objawy choroby dadzą znać o infekcji, zapaleniu naszego organizmu. Zdrowia nie szanujemy dopóki choroba nie da znać o sobie. Leczenie traktujemy wtedy jako złote lekarstwo na zdrowie, które wypędzi z nas choroby. Jednak powinniśmy dbać o zdrowie zanim choroba zmusi nas do wizyty u lekarza. Leczenie nigdy nie jest lepsze od dbania o zdrowie.

Wysokiej jakości bielizna męska już w sprzedaży. |