Alkoholizm jest chorobą, która zaczyna rozwijać się podstępnie, często bez świadomości osoby na nią narażonej. Nadużywanie alkoholu, który jest środkiem odurzającym, silnie wpływającym na psychikę, funkcjonowanie organizmu oraz na zachowanie człowieka, może prowadzić do uzależnienia fizjologicznego i psychicznego.

Uzależnienie fizjologiczne (fizyczne), to nabyta silna potrzeba stałego zażywania substancji (w tym przypadku alkoholu) odczuwana jako szereg dolegliwości fizycznych (np. bóle, biegunki, uczucie zimna, wymioty, drżenia mięśni, bezsenność). Zaprzestanie jej zażywania (odstawienie) prowadzi do wystąpienia zespołu objawów, które określa się jako zespół abstynencyjny (zespół odstawienia). W leczeniu uzależnienia fizjologicznego stosowana jest detoksykacja, czyli odtrucie.

Uzależnienie psychiczne (psychologiczne), to nabyta silna potrzeba stałego wykonywania jakiejś czynności lub zażywania jakiejś substancji (w tym przypadku alkoholu), której niespełnienie jednak nie prowadzi do poważnych fizjologicznych następstw.

* Uzależnienie psychiczne cechuje: wzrost napędu związany z poszukiwaniem środka uzależniającego
* wzrost tolerancji na działanie środka (obniżenie efektu przyjemności, który on dostarcza)
* kompulsywna konsumpcja środka kosztem swojego zdrowia oraz otoczenia
* osłabienie woli
* obsesja brania i natręctwa myślowe utrzymujące się i nawracające nawet po wieloletniej abstynencji
* samooszukiwanie się usprawiedliwiające branie (związane z psychologicznymi mechanizmami obronnymi)
* fizyczne wyniszczenie i brak zainteresowania otoczeniem niezwiązanym ze środkiem i jego zdobywaniem
* wypalenie emocjonalne prowadzące do samobójstwa.

Niebezpieczeństwo uzależnienia od alkoholu pojawia się gdy: Człowiek pije alkohol, ponieważ działanie alkoholu odpręża i daje ulgę, redukuje napięcie i niepokój, osłabia poczucie winy, ośmiela, ułatwia zaśnięcie czy pobudza do działania - ułatwia regulowanie emocji. Osoba zagrożona uzależnieniem zaczyna poszukiwać, inicjować i organizować okazje do wypicia, pije z chciwością, wyprzedza kolejki, upija się, a także pije alkohol pomimo zaleceń lekarskich, sugerujących konieczność powstrzymywania się od picia.

Osoba, która uprzednio piła wyłącznie w sytuacjach towarzyskich zaczynaja pić samotnie i do tego często w ukryciu. Osoba pijąca w sposób szkodliwy pozwala sobie na prowadzenie samochodu po spożyciu alkoholu. Osoba "wchodząca" w uzależnienie stara się unikać rozmów na temat swojego picia, a w późniejszej fazie choroby często reaguje gniewem bądź agresją na sygnały sugerujące potrzebę ograniczenia picia oraz na sytuacje utrudniające dostęp do alkoholu.

Kiedy osoba pijąca w sposób niekontrolowany zaczyna sobie zdawać sprawę z tego, że jej picie różni się od picia innych osób podejmuje "ciche" próby ograniczania picia po to, aby udowodnić sobie, że jeszcze posiada kontrolę nad piciem alkoholu.

W obydwu aktualnie najbardziej znaczących klasyfikacjach zaburzeń psychicznych, Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego DSM-4 oraz Światowej Organizacji Zdrowia ICD-10; proponowane jest rozpoznawanie choroby alkoholowej, według występujących od co najmniej roku objawów takich jak:

* utrwalona, silna, trudna do opanowania potrzeba używania substancji,
* nieudane próby kontrolowania, ograniczania lub zaprzestania picia,
* zmiany tolerancji ilości wypijanego alkoholu,
* występowanie zespołu odstawienia i/lub przyjmowanie innych substancji likwidujących lub zmniejszających niepożądane objawy,
* zawężanie wachlarza zasobów i kompetencji społecznych, zawodowych, osobistych przy jednoczesnej koncentracji sił i środków na budowaniu zaplecza do używania substancji oraz likwidacji jego skutków,
* picie alkoholu, pomimo destrukcyjnych następstw jego nadużywania. Jeżeli ujawniono co najmniej trzy objawy z wyżej wymienionej listy, przy uwzględnieniu wpływu czynników biologicznych, psychologicznych jak również społecznych, można rozpoznać wtedy zespół uzależnienia od alkoholu (American Psychiatric Association, 1994; World Health Organization, 1992).

Alkoholizm jest chorobą chroniczną i postępującą, a nie leczony może potencjalnie prowadzić do śmierci. Rozwój choroby to przechodzenie przez poszczególne fazy, przy czym każda z nich niesie ze sobą coraz większą destrukcję w różnych sferach funkcjonowania człowieka (w jego zdrowiu, kontaktach z ludźmi, wykonywaniu zadań życiowych). Wraz z rozwojem choroby umacniają się jej mechanizmy, utrudniające czy wręcz uniemożliwiające adekwatne postrzeganie przez osobę pijącą swojej sytuacji i siebie. Osoba uzależniona nie jest w stanie wychwycić momentów granicznych, świadczących o stopniu zaawansowania choroby. Zazwyczaj minimalizuje ona swój problem z piciem albo używa wytłumaczeń, ułatwiających jej nie dostrzeganie problemu. To wszystko powoduje, że zdecydowana większość osób uzależnionych nie chce się leczyć. Tylko duży dyskomfort, cierpienie i zagrożenie lub też presja czy inne zewnętrzne okoliczności mogą, choć z trudem, zmotywować alkoholika do podjęcia terapii.
Hipnoterapia w chorobie alkoholowej

Hipnoza może być stosowana w terapii zespołu uzależnienia od alkoholu jako samodzielna technika albo też element psychoterapii.

W pierwszym przypadku sugestie hipnotyczne podczas transu służą do eliminacji niepożądanego objawu, jakim jest patologiczne nadużywanie alkoholu. Popularna jest technika awersyjna (tworzenie odruchu unikania niepożądanego zachowania poprzez skojarzenia np. odruchu obrzydzenia z zapachem czy smakiem alkoholu). Można wykorzystywać hipnozę także do zmiany nastawienia uzależnionego do leczenia i swojego nałogu.

W drugim ze wzmiankowanych powyżej zastosowań wykorzystuje się hipnozę w psychoterapii, która poza eliminacją używania substancji, prowadzi do zmian psychologicznych. W hipnoterapii osób uzależnionych, obok powodowania awersji do alkoholu, najważniejsza jest redukcja poczucia przymusu picia, a także umiejętności odmawiania. Dotyczy to szczególnie wstępnej fazy leczenia. Następnie osoby uzależnione na nowo uczą się rozumienia siebie, swojego życia i swojej choroby, porządkują swoje życie uczuciowe i uczą się konstruktywnych sposobów zaspokajania swych potrzeb, pozytywnego stosunku do samego siebie oraz umiejętności potrzebnych do trzeźwego życia.

Hipnoza może posłużyć również do redukcji nerwicowego lęku odczuwanego przez pacjenta, który wcześniej przy pomocy alkoholu starał się od niego uwolnić. Do diagnostyki przyczyn nałogu wykorzystać można tzw. regresję wieku - czyli zasugerowany powrót do minionych, często zapomnianych przeżyć, będących podstawą później ukształtowanego nałogu.

W hipnoterapii uzależnienia od alkoholu sukces terapeutyczny zależy przede wszystkim od wielu czynników niehipnotycznych. Należą do nich: motywacja do leczenia, stopień uzależnienia, wiara w skuteczność hipnozy, predyspozycje osobowościowe, oddziaływanie środowiskowe na pacjenta. Warunkiem powodzenia tej metody jest dostosowanie technik hipnotycznych do cech pacjenta oraz relacja interpersonalna hipnoterapeuty z pacjentem.


Źródło: www.hipnoza.pl
Zdjęcia: www.hipnoza.pl