Nadżerka to nie groźna i częsta dolegliwość kobiecego układu płciowego jednak nie leczona może przekształcić się w chorobę zagrażającą życiu!


Nadżerka jest jednym z najczęstszych schorzeń kobiecych narządów płciowych. Szacuje się, ze występuje ona nawet u co czwartej kobiety! Zwykle dotyka panie między 25 a 35 rokiem życia.

Schorzenie to najczęściej nie daje wielu objawów, a o tym, że wystąpiła nadżerka kobieta zwykle dowiaduje się przypadkowo, podczas rutynowego badania ginekologicznego. Zatem profilaktyczne badania są bardzo ważne i należy o nich pamiętać! Co prawda, nadżerka najczęściej nie bywa groźna, ale nieleczona może wpakować nas w poważne kłopoty natury medycznej!

Nadżerka (erytroplakia) to ubytek tkanki nabłonkowej występujący w pochwowej części szyjki macicy. Schorzenie to najczęściej powstaje na skutek zapalenia szyjki macicy. Może to być spowodowane urazem mechanicznym, a także zarażeniem bakteriami, wirusami bądź grzybami. Na szczęście nadżerka jest bardzo łatwa do wykrycia podczas badania ginekologicznego. Ma bowiem wygląd wyraźnie czerwonej plamki o nieregularnym kształcie na nabłonku, dzięki czemu od razu można rozpoznać zapalenie.

Ryzyko wystąpienia nadżerki wzrasta jeśli kobieta często zmienia partnerów seksualnych. Wiąże się to bowiem z większym prawdopodobieństwem wystąpienia infekcji przenoszonych drogą płciową. Również uważać powinny kobiety, które niedawno rodziły. Nie powinno się rozpoczynać współżycia zbyt szybko po porodzie. Także zaburzenia hormonalne sprzyjają powstawaniu stanów zapalnych i w konsekwencji nadżerki. 

Jak napisano powyżej, nadżerka zazwyczaj nie daje wyraźnych objawów i zwykle zostaje wykryta przypadkowo. Są jednak pewne sygnały, które powinny zaniepokoić kobiety.

Przede wszystkim, najbardziej widocznym objawem nadżerki są upławy o białym lub żółtym kolorze o różnym nasileniu. Mogą one charakteryzować się nieprzyjemnym zapachem. Czasami upławom towarzyszy też plamienie, a nawet krwawienie (np. po stosunku). Zaniepokoić nas powinny także bóle w okolicy krzyżowej i w podbrzuszu.

Jeśli zatem kobieta zauważy u siebie jakikolwiek z wyżej wymienionych objawów natychmiast powinna udać się do lekarza. Nadżerka bowiem zazwyczaj jest niegroźna, ale może być zapowiedzią choroby dużo poważniejszej, czyli raka szyjki macicy. Dlatego też tak ważne są regularne wizyty kontrolne u ginekologa, przynajmniej dwa razy do roku (raz w roku to zaś już absolutne minimum!).

Aby zróżnicować czy mamy do czynienia z zwykłą zmianą chorobową (nadżerką) czy też z wczesną formą raka szyjki macicy, lekarz wykonuje cytologię. Najpierw lekarz wprowadza do pochwy wziernik, a następnie pobiera wymaz z tarczy oraz z kanału szyjki macicy. Jest to praktycznie bezbolesne (kobieta czuje jedynie delikatne ukłucie). Jednak po cytologii mogą pojawić się plamienia z dróg rodnych (dlatego dla większego komfortu, przed planowaną cytologią, warto zaopatrzyć się w wkładkę higieniczną). Na wyniki badania trzeba niestety trochę poczekać (zazwyczaj około dwóch tygodni). Czasami lekarz zaleca także wykonanie kolposkopii (czyli badania mikroskopowego szyjki macicy). Dopiero zaś po ustaleniu z jaką zmianą chorobową mamy do czynienia lekarz podejmuje odpowiednie leczenie.

Prawidłowo zbudowaną szyjkę macicy wyściełają dwa rodzaje nabłonka. Część pochwowa szyjki macicy pokryta jest od zewnętrz nabłonkiem wielowarstwowym płaskim. Natomiast od strony wewnętrznej (kanał szyjki), nabłonkiem gruczołowym. Oba rodzaje nabłonka stykają się na tzw. tarczy, czyli przy ujściu szyjki macicy. W związku z tą specyficzną budową szyjki macicy wyróżnia się trzy podstawowe rodzaje nadżerek.

Pierwsza to tzw. nadżerka prawdziwa, która charakteryzuje się po prostu ubytkami w nabłonku. Najczęściej powstaje na skutek urazów mechanicznych bądź stanu zapalnego. Może ona zwiastować proces nowotworowy.

Drugi rodzaj to nadżerka rzekoma (ektopia). Powstaje ona na skutek zastąpienia nabłonka płaskiego (występującego w zewnętrznej części pochwowej części szyjki macicy) - nabłonkiem gruczołowym. W tym przypadku zdarza się, że nadżerka „leczy się” sama, jeśli nabłonki zaczną ponownie funkcjonować w równowadze. Jest to najczęstszy rodzaj nadżerki i niesie on bardzo niewielkie ryzyko rozwinięcia się raka szyjki macicy.

Trzecim zaś rodzajem jest nadżerka wrodzona. Dotyczy ona gównie kobiet dojrzałych płciowo i objawia się niewielkim zaczerwienieniem. Ten rodzaj nadżerki spowodowany jest zwykle zaburzeniami w cyklu miesięcznym obraz w gospodarce hormonalnej (nie bez znaczenia jest także antykoncepcja hormonalna).

Na szczęście nadżerka stosunkowo rzadko doprowadza do dysplazji, czyli do stanu przednowotworowego. Jednak nie wolno jej lekceważyć i jeśli jest już zdiagnozowana trzeba pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarza-ginekologa.

Leczenie nadżerki zależy od rodzaju zmiany chorobowej, jej wielkości, wieku pacjentki oraz od wywiadu położniczego (tego czy kobieta rodziła czy nie).

W przypadku młodych pacjentek, które nigdy wcześniej nie rodziły, niektórzy lekarze zalecają jedynie ścisłą obserwację i badania kontrolne. Czasem również przepisują leki przeciwzapalne. Bywa też, że wystarczy jedynie wyeliminować czynnik powodujący zapalenie (np. tampony czy kapturki pochwowe), a nadżerka goi się samoistnie.

Nie zawsze jednak jest to możliwe. Inne możliwe metody leczenia to np. koagulacja chemiczna (stosowana tylko przy małych nadżerkach), elektrokoagulacja (czyli „wypalanka” polegająca na wypaleniu chorych tkanek) lub krioterapia (czyli zamrażanie).

Pamiętajmy! Nadżerka zazwyczaj nie jest groźna, ale nieleczona i niekontrolowana może doprowadzić do pojawienia się w naszym organizmie komórek rakowych. Zatem naprawdę warto regularnie odwiedzać swojego ginekologa. Ten niewielki wysiłek może nawet  uratować nasze życie.




Źródło: www.fitness.wp.pl