Punktem wyjścia w rozważaniach nad depresją powinno być uświadomienie sobie, że jest to choroba. Jej patologiczny charakter jest widoczny zwłaszcza w jej najpoważniejszych postaciach. Podstawową cechą depresji, jest bardziej lub mniej gruntowna zmiana nastroju.

W medycynie, depresję definiuje się jako patologiczną modyfikację normalnej odmiany nastroju zwanej smutkiem. Smutek w depresji jest stanem permanentnym, przenika on całe życie wewnętrzne człowieka i jest widoczny w każdym elemencie jego zachowania. Najczęściej jest on niekontrolowany, całkowicie odporny na logiczne argumenty i próby pocieszenia osoby chorej ze strony jej otoczenia. Smutek może być ukrywany, dławiony, może wyrażać się też w wyglądzie chorego, w jego monotonnym głosie, ociężałych ruchach, unieruchomionej mimice. Ponadto jest on obecny również w pesymistycznej wizji samego siebie i całego, zewnętrznego świata, w poczuciu klęski i całkowitej bezradności.

Za kolejny podstawowy symptom depresji zwykło się uważać całkowitą utratę zdolności do spontanicznego odczuwania każdego rodzaju przyjemności. Stan ten w literaturze określa się mianem anhedonii. Osoba nim dotknięta traci swoje dotychczasowe zainteresowania, na nic nie ma ochoty, każde działanie uważa za bezsensowne i bezcelowe. Anhedonia jest niezwykle przykrym symptomem, występującym w różnych przypadkach z różnym natężeniem.

Niezależnie od rodzaju i przebiegu depresji, niemal zawsze towarzyszy jej zaburzenie rytmów życiowych. Wielu chorych traci apetyt, część przestaje odczuwać różnicę między potrawami wcześniej lubianymi i nie lubianymi. Stąd u osób z zaburzeniami nastroju bierze się utrata wagi. Wzrost masy ciała, przy tej chorobie, obserwuje się bardzo rzadko. Prawie zawsze pojawiają się zaburzenia snu. Chorzy mają wielkie trudności z zasypianiem, wielokrotnie budzą się w nocy i wstają o świcie. Czasem zdarzają się też takie osoby, które cierpią z powodu nadmiernego wydłużenia snu, po którym jednak wcale nie czują się wypoczęte. Regułą jest też spadek popędu płciowego, który jest wyrazem utraty wszelkich zainteresowań i rezygnacji z pragnień.

Nierzadko jest tak, że zaburzenia somatyczne, zwane również "funkcjonalnymi", wysuwają się przy depresji na plan pierwszy. W rezultacie, chorzy wędrują po przeróżnych gabinetach medycznych, a lekarze mający z nimi kontakt długo nie są w stanie postawić prawidłowej diagnozy. Silne uporczywe bóle głowy, bóle mięśni i kości, szum w uszach, nieostre widzenie, to w przypadku depresji przełożenie na fizyczne objawy mocnej dolegliwości psychicznej.

Chorobie tej często towarzyszą również zaburzenia intelektualne. Są ona różne, w zależności od siły choroby i wieku osoby nią dotkniętej. Chorym często dokucza poczucie "pustki w głowie", czasem koncentrują się oni na jakimś temacie i nieustannie go roztrząsają. Mają problemy z kojarzeniem i myśleniem logicznym. Czują się niezdolni do koncentracji i rozumowania, lekarze nazywają to spowolnieniem psychoruchowym. U osób starszych zaburzenia intelektualne będące skutkiem depresji mogą być rozpoznane jako choroba Alzheimera lub jako proces starczego otępienia.



Źródło: www.depresja.org.pl
Zdjęcie: www.images.google.pl