Nie trzeba wyjeżdżać w tropiki, aby zarazić się groźnymi chorobami. Jedną z nich jest tężec. Ryzyko czai się wszędzie, bo ta ostra choroba zakaźna występuje na całym świecie. Uwaga! Nawet drobne skaleczenie może prowadzić do groźnego dla życia zakażenia tężcem.
 
Tężec wywołuje rozwijająca się w warunkach beztlenowych bakteria - Clostridium tetani. Od swego kształtu popularnie zwana jest laseczką tężca. Może ona, w formie zarodnikowej, żyć wiele lat. Czai się w glebie, kurzu domowym, wodzie - tak słonej jak i słodkiej, a także w zwierzęcych odchodach.


Czyha w ogródku i na działce

Jak wynika z prowadzonych statystyk 80 proc. zakażeń powstaje wskutek drobnych zranień. A o takie najłatwiej latem. Największe ryzyko wiąże się ze skaleczeniami i otarciami powstałymi poza domem - choćby podczas pracy w ogrodzie. Do rany wraz z brudem i ziemią dostają się bakterie. Po wniknięciu do organizmu produkują one silną truciznę, zwaną tetanospazminą. Toksyna ta uszkadza centralny układ nerwowy. Dochodzi do zwiększenia napięcia mięśniowego, a także bolesnych i długotrwałych skurczów różnych grup mięśniowych. Poważnym problemem mogą być skurcze mięśni oddechowych i krtani, ponieważ prowadzą do ostrej niewydolności oddechowej.

Czas od zakażenia organizmu do wystąpienia pierwszych objawów wynosi od dwóch dni do dwóch tygodni. Panuje przekonanie, że im krótszy czas wylęgania, tym cięższy przebieg choroby.


Choroba w trzech odsłonach
Tężec może przybrać trzy formy. Najłagodniejsza w przebiegu jest postać miejscowa. Charakteryzuje się bólem, sztywnością i skurczem mięśni w okolicy zranienia. Objawy te utrzymują się do kilku tygodni. Mogą ustąpić samoistnie lub też poprzedzać objawy tężca uogólnionego.

Ta, druga postać jest najczęściej obserwowaną formą choroby. Objawy, niestety są niecharakterystyczne i utrudniają szybkie rozpoznanie. Infekcja zaczyna się od rozdrażnienia, bólów głowy, uczucia napięcia w różnych grupach mięśniowych. Czasem w okolicy zranienia pojawiają się drętwienia czy mrowienia. W połowie zachorowań początkowym symptomem jest także szczękościsk spowodowany skurczem mięśni twarzy. Tworzy on na buzi chorego przymusowy uśmiech, zwany "uśmiechem sardonicznym"

Wraz z rozwojem zakażenia pojawia się sztywność karku, zaburzenia połykania, skurcz mięśni grzbietu powodujący odgięcie ciała ku tyłowi. Uszkodzenie układu nerwowego i mięśniowego prowadzi też do drgawek. Niekiedy skurcze są tak silne, że powodują m.in. złamania kręgosłupa, wylewy do mięśni i uszkodzenia języka.

Ostatnią formą jest postać mózgowa tężca. Rozwija się gdy do infekcji dochodzi w obszarze twarzy i głowy. Występuje wówczas porażenie nerwów tej okolicy.

Leczenie - zawsze w szpitalu
Niezależnie od formy choroby leczenie zawsze prowadzi się w warunkach intensywnej opieki medycznej. Konieczne jest podawanie antybiotyku (penicylina, tetracyklina, metronidazol). Równie ważnym lekiem jest surowica przeciwtężcowa. Unieszkodliwia ona krążące w organizmie toksyny.

Jednocześnie - jeśli pacjent nie był szczepiony lub otrzymał nie pełny cykl szczepień – podaje się szczepienia przeciwtężcowe. Ordynowane są również środki zwiotczające – zmniejszają napięcia i skurcze mięśni.

Tężec nie leczony kończy się śmiercią. Jednak o tym jak ciężka jest to choroba świadczy fakt, iż nawet w przypadku terapii szpitalnej rokowania nie są najlepsze. Umiera ponad połowa poddanych leczeniu chorych.

Grupą najczęściej ulegająca zakażeniu są ludzie powyżej 60 roku życia, którzy nie zostali uodpornieni pełnym cyklem szczepień. W Polsce każdego roku notuje się kilkanaście przypadków tężca.









Źródło: www.poradnikzdrowie.pl