Kiła- inaczej syfilis (łac. nazwa lues, syphilis). Jest to choroba weneryczna, wywoływana przez infekcję krętka bladego ( Treponema Pallidum, Spirochaeta Pallida). To ciężka i poważna choroba, która wymaga długiego leczenia.

Drogi zarażenia

Kiła przenosi się przede wszystkim na drodze kontaktu płciowego (kiła nabyta) bądź przez zakażenie dziecka w czasie życia płodowego przez chorą matkę (kiła wrodzona).

Krętek blady

To drobnoustrój, który kształtem przypomina sprężynę. Ma przy tym zdolność ruchu.. Jego obecność może być wykryta w wydzielinie z kiłowej zmiany pierwotnej albo z kiłowych węzłów chłonnych. Badania przeprowadza się pod mikroskopem. Krętek blady nie daje się hodować.

Wykrycie

Zdiagnozowanie tej ciężkiej choroby oparte jest na jasnych kryteriach. Mowa mianowicie o konieczności wykonania badania mikroskopowego w tzw. ciemnym polu widzenia. Analizie poddawana jest wydzielina z węzłów chłonnych i zmian skórnych czy śluzowych. Niezbędne jest także wykonanie odczynu serologicznego. W przypadku tej choroby będzie on zawsze dodatni..

Odczyny serologiczne

W przebiegu zakażenia krętkiem bladym we krwi obserwuje się wiele odchyleń. Mają one charakter nieprawidłowości immunologicznych i autoalergicznych. Odczyny serologiczne można podzielić na :

- klasyczne/ nieswoiste- antygenem w tym przypadku jest kardiolipina- czyli fosfolipid wyizolowany z serca wołu i uzupełniony lecytyną; zaliczamy do nich odczyn Wassermana (jest to odczyn wiązania dopełniacza), odczyn Kolmera (zwane odczynami kłaczkującymi) i VDRL oraz USR.

- krętkowe/ swoiste- tutaj antygenem są krętki blade; tutaj zalicza się odczyn Nelsona- Mayera, odczyn immunofluorescencji i szereg jego modyfikacji.

W konsekwencji dochodzi do wysokiej swoistości odczynów w drugiej grupie. W odczynach klasycznych stwierdza się niższą swoistość. Znaczy to tyle, że odczyny klasyczne mogą dać wynik dodatni mimo, że badany nie ma kiły. Odczyny "biologicznie fałszywe" zdarzają się u 0,04 do 2 % badanych osób. Odczyny klasyczne są jednak wykorzystywane powszechniej. Wynika to z tego, że są po prostu tańsze i znacznie mniej skomplikowane. W sytuacji, kiedy odczyn klasyczny (dodatni albo ujemny) będzie budził jakąkolwiek wątpliwość- zawsze jest dodatkowo weryfikowany. W ocenie nasilenia się zakażenia lub jego ustępowania wykorzystywane są modyfikacje ilościowe odczynów klasycznych albo krętkowych.

Etapy kiły nabytej

W przypadku kiły nabytej wyróżniamy kilka stadiów choroby:

o kiła I rzędowa surowiczoujemna - (lues primaria seronegativa)- To najwcześniejszy etap kiły wczesnej objawowej . Następuje on po 3 tygodniach okresu wylęgania i trwa przez około 21 dni. W miejscu, w którym doszło do wniknięcia krętków (czyli przede wszystkim na zewnętrznych narządach płciowych) powstaje tzw. zmiana pierwotna (sclerosis initalis). Jest to przeważnie pojedyncze owrzodzenie, które pokryte jest surowiczą wydzieliną. Właśnie w niej znajduje się ogromna ilość krętków. Po upływie kilku dni okoliczne węzły chłonne ulegają powiększeniu. W dalszym etapie zaatakowane zostają wszystkie obwodowe węzły chłonne. Klasyczny odczyn serologiczny może być ujemny. Rozpoznanie choroby opiera się na analizie wydzieliny ze zmiany pierwotnej. Dochodzi wówczas do stwierdzenia w niej krętka bladego.
o kiła I rzędowa surowiczododatnia - ( lues primaria seropositiva)- to okres kiły wczesnej, której towarzyszą objawy. Etap ten następuje po 6 tygodniach od zakażenia. Odczyny serologiczne są dodatnie. Na tym etapie może jeszcze trwać - przede wszystkim na narządach płciowych- objaw pierwotny. Jest to okrągłe owrzodzenie, które nie przynosi uczucia bólu. Towarzyszy temu na ogół powiększenie węzłów chłonnych. Rozpoznanie choroby na tym etapie odbywa się za pośrednictwem stwierdzenia krętków bladych w wydzielinie ze zmiany pierwotnej albo w punktacje węzła chłonnego.
o kiła II rzędowa:- wczesna (lues secundaria recens)- to okres kiły po upływie 9 tygodni od zakażenia. Charakteryzuje go występowanie obfitej, symetrycznej, jednopostaciowej osutki. Najczęściej jest ona plamista albo grudkowa. Nie daje przy tym subiektywnych objawów. Odczyny serologicznie są bardzo mocno dodatnie.

- nawrotowa (lues secundaria recidivans)- zaczynają się pojawiać kolejne objawy o charakterze klinicznym. Na skórze- głównie w okolicach narządów płciowych, na dłoniach, stopach- pojawiają się niezbyt obfite osutki. Są one niesymetrycznie rozłożone na skórze, zwykle grudkowe lub krostkowe. Wykwity te wyróżniają się tym, iż mają skłonność do skupiania się i przerastania (tworzą się tzw. grudki przerosłe- papulea hypertrophicea). Pojawić się mogą kłykciny płaskie kiłowe, zwane lepieżami. Zmiany stwierdza się także w gardle i na błonach śluzowych. Może temu towarzyszyć utrata włosów oraz odbarwienia o kształcie plam. Węzły limfatyczne są powiększone, odczyny serologiczne dodatnie.

o po upływie trzech lat od zakażenia mówi się o kile późnej. Pomiędzy etapami kiły objawowej występują stadia utajone. Nie towarzyszą im żadne objawy kliniczne, odczyny serologiczne mają jednak charakter dodatni. Kiła późna (lues tarda)-na tym etapie może dojść do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, układu krwionośnego. W skórze i narządach zewnętrznych zaczynają pojawiać się tzw. kilaki. Zaatakowane zostają błony śluzowe, mięśnie, język, wątroba a nawet mózg. W pierwszym etapie kilak jest twardy i nie wywołuje uczucia bólu. Później, gdy zaczyna się owrzodzenie- ból znacznie się nasila. Charakterystyczny jest często podstępny przebieg bardzo czasem odległych o d zakażenia kiłowego zmian.

Kiłowa zmiana pierwotna

Kiłowa zmiana pierwotna (sclerosis initialis) zwana także objawem pierwotnym, stwardnieniem pierwotnym albo wrzodem twardym. Jest to jeden z pierwszych objawów klinicznych zakażenia kiłowego. Pojawia się już w 3 tygodniu wylęgania skrętka bladego. Najczęściej zmiana pierwotna jest umiejscowiona na zewnętrznych narządach płciowych. Może także wystąpić na miejscach innego typu- jak wargi czy dłonie. Zmiana taka kształtem przypomina pojedyncze owrzodzenie o okrągłym kształcie. Brzegi takiego owrzodzenia są głębokie. Podstawa jest twarda, nie bolesna. Kiłowe zmiany pierwotne są zakaźne.

Kłykciny płaskie/ lepieże płaskie

Kłykciny płaskie zwane także lepieżami płaskimi są to wykwity typowe dla kiły II rzędowej nawrotowej. Atakują najczęściej miejsca maceracji naskórka ( fałdy ciała, narządy płciowe). Lepieże mają postać sączących się grudek. Są płaskie albo przerosłe. Ich podstawa jest szeroka. Pojedyncze zmiany mają skłonność do zlewania się. Lepieże płaskie są zakaże.

Osutka kiłowa

Osutka kiłowa ma charakter skórnych, swoistych zmian. Typowe są dla kiły II rzędowej, zarówno wczesnej jak i nawrotowej. Zmiany występują zarówno na skórze jak i na błonach śluzowych. Mogą być to osutki plamiste, grudkowe, plamisto- grudkowe, grudkowe o formie przerosłej lub krostkowej. Wyjątkowa zakaźne są grudki przerosłe, sączące i lepieże płaskie.

Kiła wrodzona

Kobieta, u której wykryto kiłę, decydując się na ciążę musi być w pełni świadoma swojej decyzji. Na każdym etapie choroby istnieje poważne niebezpieczeństwo zakażenia płodu. Do zakażenia płodu dochodzi w drugiej połowie ciąży. Drogą zakażenia jest łożysko. Krętki blade dostają się do układu krążeniowego poczętego dziecka. W następnej fazie krew rozprowadza je do śledziony, wątroby, płuc. Stopień uszkodzenia dziecka uzależniony jest od nasilenia stopnia infekcji u matki. Jeśli kobieta znajduje się we wczesnym okresie kiły- kiedy ilość krętków jest olbrzymia- uszkodzenie płodu będzie duże. W sytuacji kiedy zakażenie trwa już dłuższy czas wzrasta szansa na urodzenie dziecka zdolnego do życia. A jeśli kobieta poddawana była wcześniej leczeniu- istnieje prawdopodobieństwo urodzenia nawet zdrowego dziecka. W celu zapobiegania kile płodu i kile wrodzonej w wielu krajach (w tym także w Polsce) został wprowadzony obowiązek kilkakrotnego przeprowadzania badań krwi na odczyny serologiczne u ciężarnych. Jeśli u kobiety, która jest w ciąży stwierdzi się dodatni odczyn, zostaje ona poddana obowiązkowemu leczeniu.

W rozwoju kiły wrodzonej możemy wyróżnić dwa podstawowe etapy:

1. kiła wrodzona wczesna- to wszelkie zmiany kiłowe, które są wynikiem zakażenia dziecka w okresie życia płodowego przez chorą matkę. Taką postać stwierdza się najczęściej w czasie od urodzenia do 3 roku życia. Podstawowe objawy to sapka kiłowa (są to wszelkie trudności, które utrudniają noworodkowi samodzielne oddychanie; powodem jest zapalenie błony śluzowej nosa), osutka pęcherzowa ( objawia się poprzez zajęcie podeszew i dłoni), osutka plamista oraz grudkowa. Często występują przy tym zmiany o charakterze naciekowym na dłoniach i stopach oraz wokół otworów naturalnych. Mogą towarzyszyć tym wszystkim objawom zmiany kostne i nieprawidłowości w rozwoju narządów wewnętrznych (śledzionie, wątrobie).
2. kiła wrodzona późna- charakteryzuje się występowaniem objawów powyżej 3 roku życia. Dzieci zakażone tą chorobą okazują na ogół znamiona kiły wrodzonej. Jest to przede wszystkim siodełkowaty nos, zniekształcenia i nieprawidłowy rozwój czaszki, zęby Hutchinsona (zmiany dotyczące głównie siekaczy; zęby są na ogół małe, o beczułkowatym kształcie, z ubytkami powierzchni siecznej). Dochodzi zarazem do czynnych zmian kiłowych, które odpowiadają za wszelkie zmiany skórne i nieprawidłowości w rozwoju narządów. Typowe jest tutaj zapalenie rogówki miąższowe. Kiła wrodzona późna wskazuje odporność odczynów serologicznych.

Leczenie

Leczenie kiły polega prawie wyłącznie na podawaniu penicyliny w dużych dawkach. Kuracja na ogół trwa od 15 do 40 dni. W cięższych i bardziej skomplikowanych przypadkach przeciąga się. Wyjątkowo mogą być podawane inne leki, jak arsen, bizmut. Istotne jest jak najwcześniejsze wykrycie i rozpoznanie stadium choroby. Także wyleczenie nie gwarantuje, że choroba nie powróci. Niezbędne są więc dokładne i częste kontrole stanu zdrowia.

Kiła naczyniowo - sercowa

Kiła naczyniowo - sercowa (lues cardiovascularis)- są to charakterystyczne dla kiły nabytej późnej poważne zmiany w układzie sercowo - naczyniowym. Najczęściej występuje postać zapalenia swoistego ścian aorty. Jest to bardzo duże zagrożenie, które poprzez uszkodzenie tkanki sprężystej aorty doprowadzić może do tętniaka aorty. Zdarza się także, choć nieco rzadziej, że tętniaki powstają w innych naczyniach tętniczych (na przykład w tętnicach mózgu). Tego typu zmiany występujące w ścianie aorty mogą być kojarzone i wiązane z wadami zastawek aorty. Kiła naczyniowo - sercowa wymaga dużej ostrożności w sytuacji rozpoczynania leczenia przeciwko kile. Jeśli chory nie był wcześniej leczony, istnieje ryzyko pęknięcia tętniaka.

Kiła układu nerwowego

Kiła układu nerwowego (lues nervosa)- może wystąpić na wczesnym etapie kiły. Mimo to właściwa i typowa jest raczej dla kiły późnej. Kiła układu nerwowego może mieć postać zajęcia ośrodkowego układu nerwowego, którym nie będą towarzyszyć żadne objawy kliniczne. Stwierdzenie kiły u kładu nerwowego dokonuje się na podstawie badania płynu mózgowo - rdzeniowego. Taki typ kiły nosi nazwę kiły nerwowej bezobjawowej.

Wśród licznych objawów postaci kiły nerwowej można wyróżnić

1. kiłę oponowo- naczyniową, która bywa też określana jako zapalne postacie kiły układu nerwowego. Można tu wyodrębnić:
2.
1. kiłę bezobjawową układu nerwowego
2. kiłowe zapalenie opon mózgowych
3. kiłę oponowo - naczyniową
4. kiłę naczyniową mózgu lub rdzenia
5. porażenie rdzeniowe Erba
6. zapalenie i zanik nerwu wzrokowego
7. zapalenie i uszkodzenie nerwu słuchowego
8. kilak mózgu lub rdzenia
3. kiłę miąższową układu nerwowego (uwiąd rdzenia, postępujące porażenie, postać mieszana).

Wszystkie te postacie kiły układu nerwowego są bardzo groźne. Mogą przy tym przebiegać bez wyraźnych objawów neurologicznych. Brak rozpoznania i leczenia może spowodować zupełne zniedołężnienie i w konsekwencji degradację psychiczną.

Rozpoznanie i leczenie- W celu rozpoznania kiły układu nerwowego wykonuje się nie tylko kliniczne badanie neuro - psychiatryczne. Niezbędna jest także analiza płynu mózgowo - rdzeniowego. Tylko takie złożone badania pozwolą rozpoznać chorobę i prawidłowo wskazać jej stadium. Dzięki temu możliwe będzie podjęcie właściwego leczenia.

Płyn mózgowo - rdzeniowy uzyskuje się poprzez nakłucie lędźwiowe. Ocenia się w nim liczbę komórek, poziom białka oraz odczyny białkowe. Podstawowe odczyny białkowe to:

1. odczyn Pandy'ego
2. odczyn Nonne - Apelta
3. odczyn Weichbrodta
4. odczyn Langego

Dzięki tym różnorodnym odczynom możliwe staje się wykrycie zaburzeń w stosunku ilościowym albumin do globulin. Wykonuje się także klasyczne i krętkowe odczyny serologiczne kiłowe. Jeśli stwierdzona zostanie jakakolwiek postać kiły układu nerwowego przeprowadza się masywne kuracje penicylinowe. Chorzy poddani są zarazem bardzo dokładnym okresowym kontrolom poleczeniowym.

Kiła ucha wewnętrznego

Kiła ucha wewnętrznego- objawia się stopniowo rozwijającą i pogłębiającą się głuchotą. Towarzyszą temu szumy w uszach, bóle głowy, częste zawroty głowy i nudności. Rozpoznanie opiera się przede wszystkim na wywiadzie, badaniu słuchu i badaniu krwi na odczyn Wassermana.

Odczyn Wassermana

Odczyn Wassermana- stosowany w diagnostyce kiły. Antygenem są lipidy uzyskiwane z normalnych tkanek zwierzęcych. pobieranych z mięśnia sercowego. Według nomenklatury wprowadzonej przez Światową Organizację Zdrowia jest to typ odczynu niekrętkowy. Odgrywa jednak dużą rolę w serologicznym rozpoznaniu kiły. Ten rodzaj odczynu wykonuje się na ogół w diagnostyce kiły ośrodkowego układu nerwowego i to wyłącznie przy pierwszym badaniu.

Inne odczyny:

Odczyn VDRL- odczyn kłaczkujący, niekrętkowy. Wykorzystywany do wykrywania reagin kiłowych. Jako antygen służy kardiolipina. Stanowi on duży postęp w diagnostyce serologicznej i wypiera inne odczyny tego typu.

Odczyn USR- zmodyfikowany odczyn VDRL; użycie jako dodatku chlorku choiny prowadzi do unieczynnienia dopełniacza badanej surowicy. Nie musi być ona przez to podgrzewana. Badania mogą być prowadzone szybciej.
nerwowego, układu krwionośnego. W skórze i narządach zewnętrznych zaczynają pojawiać się tzw. kilaki. Zaatakowane zostają błony śluzowe, mięśnie, język, wątroba a nawet mózg. W pierwszym etapie kilak jest twardy i nie wywołuje uczucia bólu. Później, gdy zaczyna się owrzodzenie- ból znacznie się nasila. Charakterystyczny jest często podstępny przebieg bardzo czasem odległych o d zakażenia kiłowego zmian.

Kiłowa zmiana pierwotna

Kiłowa zmiana pierwotna (sclerosis initialis) zwana także objawem pierwotnym, stwardnieniem pierwotnym albo wrzodem twardym. Jest to jeden z pierwszych objawów klinicznych zakażenia kiłowego. Pojawia się już w 3 tygodniu wylęgania skrętka bladego. Najczęściej zmiana pierwotna jest umiejscowiona na zewnętrznych narządach płciowych. Może także wystąpić na miejscach innego typu- jak wargi czy dłonie. Zmiana taka kształtem przypomina pojedyncze owrzodzenie o okrągłym kształcie. Brzegi takiego owrzodzenia są głębokie. Podstawa jest twarda, nie bolesna. Kiłowe zmiany pierwotne są zakaźne.

Kłykciny płaskie/ lepieże płaskie

Kłykciny płaskie zwane także lepieżami płaskimi są to wykwity typowe dla kiły II rzędowej nawrotowej. Atakują najczęściej miejsca maceracji naskórka ( fałdy ciała, narządy płciowe). Lepieże mają postać sączących się grudek. Są płaskie albo przerosłe. Ich podstawa jest szeroka. Pojedyncze zmiany mają skłonność do zlewania się. Lepieże płaskie są zakaże.

Osutka kiłowa

Osutka kiłowa ma charakter skórnych, swoistych zmian. Typowe są dla kiły II rzędowej, zarówno wczesnej jak i nawrotowej. Zmiany występują zarówno na skórze jak i na błonach śluzowych. Mogą być to osutki plamiste, grudkowe, plamisto- grudkowe, grudkowe o formie przerosłej lub krostkowej. Wyjątkowa zakaźne są grudki przerosłe, sączące i lepieże płaskie.

Kiła wrodzona

Kobieta, u której wykryto kiłę, decydując się na ciążę musi być w pełni świadoma swojej decyzji. Na każdym etapie choroby istnieje poważne niebezpieczeństwo zakażenia płodu. Do zakażenia płodu dochodzi w drugiej połowie ciąży. Drogą zakażenia jest łożysko. Krętki blade dostają się do układu krążeniowego poczętego dziecka. W następnej fazie krew rozprowadza je do śledziony, wątroby, płuc. Stopień uszkodzenia dziecka uzależniony jest od nasilenia stopnia infekcji u matki. Jeśli kobieta znajduje się we wczesnym okresie kiły- kiedy ilość krętków jest olbrzymia- uszkodzenie płodu będzie duże. W sytuacji kiedy zakażenie trwa już dłuższy czas wzrasta szansa na urodzenie dziecka zdolnego do życia. A jeśli kobieta poddawana była wcześniej leczeniu- istnieje prawdopodobieństwo urodzenia nawet zdrowego dziecka. W celu zapobiegania kile płodu i kile wrodzonej w wielu krajach (w tym także w Polsce) został wprowadzony obowiązek kilkakrotnego przeprowadzania badań krwi na odczyny serologiczne u ciężarnych. Jeśli u kobiety, która jest w ciąży stwierdzi się dodatni odczyn, zostaje ona poddana obowiązkowemu leczeniu.

W rozwoju kiły wrodzonej możemy wyróżnić dwa podstawowe etapy:

1. kiła wrodzona wczesna- to wszelkie zmiany kiłowe, które są wynikiem zakażenia dziecka w okresie życia płodowego przez chorą matkę. Taką postać stwierdza się najczęściej w czasie od urodzenia do 3 roku życia. Podstawowe objawy to sapka kiłowa (są to wszelkie trudności, które utrudniają noworodkowi samodzielne oddychanie; powodem jest zapalenie błony śluzowej nosa), osutka pęcherzowa ( objawia się poprzez zajęcie podeszew i dłoni), osutka plamista oraz grudkowa. Często występują przy tym zmiany o charakterze naciekowym na dłoniach i stopach oraz wokół otworów naturalnych. Mogą towarzyszyć tym wszystkim objawom zmiany kostne i nieprawidłowości w rozwoju narządów wewnętrznych (śledzionie, wątrobie).
2. kiła wrodzona późna- charakteryzuje się występowaniem objawów powyżej 3 roku życia. Dzieci zakażone tą chorobą okazują na ogół znamiona kiły wrodzonej. Jest to przede wszystkim siodełkowaty nos, zniekształcenia i nieprawidłowy rozwój czaszki, zęby Hutchinsona (zmiany dotyczące głównie siekaczy; zęby są na ogół małe, o beczułkowatym kształcie, z ubytkami powierzchni siecznej). Dochodzi zarazem do czynnych zmian kiłowych, które odpowiadają za wszelkie zmiany skórne i nieprawidłowości w rozwoju narządów. Typowe jest tutaj zapalenie rogówki miąższowe. Kiła wrodzona późna wskazuje odporność odczynów serologicznych.

Leczenie

Leczenie kiły polega prawie wyłącznie na podawaniu penicyliny w dużych dawkach. Kuracja na ogół trwa od 15 do 40 dni. W cięższych i bardziej skomplikowanych przypadkach przeciąga się. Wyjątkowo mogą być podawane inne leki, jak arsen, bizmut. Istotne jest jak najwcześniejsze wykrycie i rozpoznanie stadium choroby. Także wyleczenie nie gwarantuje, że choroba nie powróci. Niezbędne są więc dokładne i częste kontrole stanu zdrowia.

Kiła naczyniowo - sercowa

Kiła naczyniowo - sercowa (lues cardiovascularis)- są to charakterystyczne dla kiły nabytej późnej poważne zmiany w układzie sercowo - naczyniowym. Najczęściej występuje postać zapalenia swoistego ścian aorty. Jest to bardzo duże zagrożenie, które poprzez uszkodzenie tkanki sprężystej aorty doprowadzić może do tętniaka aorty. Zdarza się także, choć nieco rzadziej, że tętniaki powstają w innych naczyniach tętniczych (na przykład w tętnicach mózgu). Tego typu zmiany występujące w ścianie aorty mogą być kojarzone i wiązane z wadami zastawek aorty. Kiła naczyniowo - sercowa wymaga dużej ostrożności w sytuacji rozpoczynania leczenia przeciwko kile. Jeśli chory nie był wcześniej leczony, istnieje ryzyko pęknięcia tętniaka.

Kiła układu nerwowego

Kiła układu nerwowego (lues nervosa)- może wystąpić na wczesnym etapie kiły. Mimo to właściwa i typowa jest raczej dla kiły późnej. Kiła układu nerwowego może mieć postać zajęcia ośrodkowego układu nerwowego, którym nie będą towarzyszyć żadne objawy kliniczne. Stwierdzenie kiły u kładu nerwowego dokonuje się na podstawie badania płynu mózgowo - rdzeniowego. Taki typ kiły nosi nazwę kiły nerwowej bezobjawowej.

Wśród licznych objawów postaci kiły nerwowej można wyróżnić

1. kiłę oponowo- naczyniową, która bywa też określana jako zapalne postacie kiły układu nerwowego. Można tu wyodrębnić:
2.
1. kiłę bezobjawową układu nerwowego
2. kiłowe zapalenie opon mózgowych
3. kiłę oponowo - naczyniową
4. kiłę naczyniową mózgu lub rdzenia
5. porażenie rdzeniowe Erba
6. zapalenie i zanik nerwu wzrokowego
7. zapalenie i uszkodzenie nerwu słuchowego
8. kilak mózgu lub rdzenia
3. kiłę miąższową układu nerwowego (uwiąd rdzenia, postępujące porażenie, postać mieszana).

Wszystkie te postacie kiły układu nerwowego są bardzo groźne. Mogą przy tym przebiegać bez wyraźnych objawów neurologicznych. Brak rozpoznania i leczenia może spowodować zupełne zniedołężnienie i w konsekwencji degradację psychiczną.

Rozpoznanie i leczenie- W celu rozpoznania kiły układu nerwowego wykonuje się nie tylko kliniczne badanie neuro - psychiatryczne. Niezbędna jest także analiza płynu mózgowo - rdzeniowego. Tylko takie złożone badania pozwolą rozpoznać chorobę i prawidłowo wskazać jej stadium. Dzięki temu możliwe będzie podjęcie właściwego leczenia.

Płyn mózgowo - rdzeniowy uzyskuje się poprzez nakłucie lędźwiowe. Ocenia się w nim liczbę komórek, poziom białka oraz odczyny białkowe. Podstawowe odczyny białkowe to:

1. odczyn Pandy'ego
2. odczyn Nonne - Apelta
3. odczyn Weichbrodta
4. odczyn Langego

Dzięki tym różnorodnym odczynom możliwe staje się wykrycie zaburzeń w stosunku ilościowym albumin do globulin. Wykonuje się także klasyczne i krętkowe odczyny serologiczne kiłowe. Jeśli stwierdzona zostanie jakakolwiek postać kiły układu nerwowego przeprowadza się masywne kuracje penicylinowe. Chorzy poddani są zarazem bardzo dokładnym okresowym kontrolom poleczeniowym.

Kiła ucha wewnętrznego

Kiła ucha wewnętrznego- objawia się stopniowo rozwijającą i pogłębiającą się głuchotą. Towarzyszą temu szumy w uszach, bóle głowy, częste zawroty głowy i nudności. Rozpoznanie opiera się przede wszystkim na wywiadzie, badaniu słuchu i badaniu krwi na odczyn Wassermana.

Odczyn Wassermana

Odczyn Wassermana- stosowany w diagnostyce kiły. Antygenem są lipidy uzyskiwane z normalnych tkanek zwierzęcych. pobieranych z mięśnia sercowego. Według nomenklatury wprowadzonej przez Światową Organizację Zdrowia jest to typ odczynu niekrętkowy. Odgrywa jednak dużą rolę w serologicznym rozpoznaniu kiły. Ten rodzaj odczynu wykonuje się na ogół w diagnostyce kiły ośrodkowego układu nerwowego i to wyłącznie przy pierwszym badaniu.

Inne odczyny:

Odczyn VDRL- odczyn kłaczkujący, niekrętkowy. Wykorzystywany do wykrywania reagin kiłowych. Jako antygen służy kardiolipina. Stanowi on duży postęp w diagnostyce serologicznej i wypiera inne odczyny tego typu.

Odczyn USR- zmodyfikowany odczyn VDRL; użycie jako dodatku chlorku choiny prowadzi do unieczynnienia dopełniacza badanej surowicy. Nie musi być ona przez to podgrzewana. Badania mogą być prowadzone szybciej.


Źródło: www.bryk.pl
Zdjęcie: www.wikipedia.pl