Przemoc to nie tylko bicie. Czasem słowa ranią dotkliwiej niż ciosy. Dlaczego ludzie krzywdzą się w ten sposób?


Przemoc zawsze zostawia ślady. Ta słowna co prawda niewidoczne, ale za to najboleśniejsze i najtrwalsze, bo… wyryte w psychice.

Dużo pisze się o przemocy fizycznej, ale warto zwrócić uwagę na przemoc słowną. To jedna z istotnych przeszkód w dobrej komunikacji, szczególnie niszcząca między innymi dlatego, że jej skutki mogą być trwałe. Człowiek ciągle przetwarza w głowie wszystko, co w dzieciństwie usłyszał na swój temat od rodziców i innych znaczących osób, i dodaje od siebie jeszcze bardziej okrutne stwierdzenia, np. "Jestem do niczego, kompletne zero".

Przemoc słowna jest często lekceważona, bo nie zostawia fizycznych ran, nie można po niej zrobić obdukcji. Ale obniża poczucie własnej wartości. Złe słowa jak strzały zadają emocjonalną i duchową śmierć, odbierają nam wiarę w siebie. W dorosłym życiu nadal myślimy o sobie tak źle, nawet jeśli mamy tytuł naukowy czy ważne stanowisko. Latami tkwimy w przemocowych układach w pracy. Nie protestujemy, ponieważ ciągle towarzyszy nam obawa: "A jeśli ktoś odkryje, że jestem głupi, do niczego?".

Praca z parą małżeńską w poradni często pokazuje, że ludzie dobierają się ze względu na psychologiczne podobieństwo ich doświadczeń życiowych. Dlatego tak łatwo obrzucają się nawzajem epitetami, posługują się kpiną, ironią, porównują do innych, zawstydzają, poniżają albo ranią się milczeniem (tzw. ciche dni). Ważny jest i protest osoby ranionej, i słowa osoby raniącej: "Wybacz", "Nie powinienem był tak mówić".

Łatwo stosować przemoc słowną – jej przejawem jest ocenianie kogoś, krytykanctwo i osąd, np. mówienie: "Ty zawsze", "Ty nigdy" lub "Wszystkie kobiety są…", "Każdy facet to…". A przecież w niewielu sytuacjach, z czystym sumieniem i w prawdzie, możemy komuś powiedzieć: "Ty zawsze mnie oszukiwałeś", "Ty nigdy mnie nie kochałaś". Wiele konfliktów małżeńskich potoczyłoby się inaczej, gdybyśmy umieli zrezygnować ze swoich ocen i, zwykle subiektywnych, osądów, mających moc sztyletów wbijanych prosto w serce. I nazywać swoje emocje: "Czuję się przez ciebie oszukiwana", "Nie czuję się kochany". To stwarza szansę na dialog, otwiera przestrzeń na pytania: "Czemu czujesz się oszukiwana?", "Co mam robić, byś czuł się kochany?".

Ocena, etykietka zamyka na dialog, nie daje nadziei na zmianę.

Wiesława Stefan




Źródło: www.zdrowie.onet.pl