Czy na pozór nie groźne i powszechnie lubiane lody mogą być groźne?


Mało brakowało, a byłyby to ostatnie wakacje w życiu Rachel. A wszystko za sprawą wizyty w lodziarni.

Topiąc się w żarze tureckiego lata Rachel Devine zatrzymała się przy stoisku z lodami i zamówiła dwie gałki. 25-latka i jej chłopak Chris Mee, lat 27, z zapałem zabrali się do pałaszowania letniego przysmaku, który natychmiast zaczął topić im się w dłoniach. Ale wystarczyło jedno liźnięcie, aby Rachel zorientowała się, że coś jest nie tak. Poczuła dziwną sztywność w gardle i z trudem łapała oddech. Tak objawiła się u niej reakcja alergiczna na kozie mleko w zakupionych właśnie lodach, składnik, którego istnienia nie podejrzewała.

Kilka wdechów w inhalator, jaki zawsze ze sobą nosiła, nie przyniósł ulgi. Kilka minut później jej mózg rozpaczliwie domagał się tlenu. Rachel, przygotowująca się do zawodu radcy prawnego, padła zemdlona w ramiona Chrisa i pogrążyła się w śpiączce.


Pierwszej pomocy udzielono jej w tureckim szpitalu, jednak wkrótce znalazła się na pokładzie samolotu do rodzinnej Irlandii Północnej, gdzie przejęli ją rodzimi lekarze. Wieści jakie płynęły do Chrisa i rodziny Rachel nie były optymistyczne: młodej kobiecie groziła śmierć.

Dopiero po czterech miesiącach niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Rachel odzyskała przytomność i rozpoczęła żmudną rehabilitację. Początkowo nie była w stanie mówić, ani chodzić. Dziś, po długich miesiącach ćwiczeń, kobieta wciąż ma problemy z wysławianiem się i jeździ na wózku inwalidzkim. Jest w niej jednak wola walki. Nie zamierza pozwolić, by coś tak nieznaczącego, jak skosztowanie lodów, trwale zniszczyło jej życie.

Spokojnie, lekko się jąkając Rachel, urodzona w Irlandii Północnej, lecz dziś mieszkanka Manchesteru, opowiada: – Zanim pojechałam do Turcji dostałam propozycję stażu jako radca prawny. Zdecydowaliśmy się z Chrisem na 12-dniowy wyjazd do Alaçati, żeby naładować baterie przed trudnym okresem w moim życiu. Po pysznym posiłku na mieście wstąpiliśmy do lodziarni. Pamiętam, jak wybierałam moje ulubione smaki: czekoladowy i brzoskwiniowy.

Wystarczyło, że polizałam lody i moje usta zaczęły drżeć. Chris zwrócił mi na to uwagę. Wtedy wyrzuciłam loda, przeszliśmy jeszcze parę kroków, ale musiałam usiąść, bo miałam problemy ze złapaniem oddechu. Chorowałam na astmę i zawsze nosiłam przy sobie inhalator, tym razem jednak mi nie pomógł.

Już wcześniej przekonałam się, że kozie mleko mi szkodzi i unikałam go jak ognia. Tym razem jednak nawet przez myśl mi nie przeszło, że znajdzie się w lodach. Całe szczęście, że nosiłam przy sobie strzykawkę z adrenaliną, aby ratować się w przypadku szoku anafilaktycznego. Wpadłam w panikę, ale miałam dość rozsądku, by wbić igłę w nogę i uchronić serce przed zatrzymaniem się.

Chris pobiegł do najbliższego policjanta z prośbą o szybką pomoc. Zaoferował, że przewiezie mnie do szpitala. Pamiętam jeszcze jak wkładano mnie do pojazdu. Później obudziłam się już w irlandzkim szpitalu, wiele tygodni później, nie mogąc mówić, ani samodzielnie się poruszać.

Tam, gdzie urywają się wspomnienia Rachel, głos zabiera Chris. – W drodze do szpitala, próbowałem zrobić jej sztuczne oddychanie, jednak moje wysiłki nie przynosiły skutku – wspomina. – Później lekarz powiedział mi, że u Rachel doszło do zatrzymania akcji serca, która w szpitalu została przywrócona. Z powodu niedotlenienia wystąpiły u niej mioklonie, drżenie mięśni, które utrudnia jej mówienie i poruszanie się. Z lokalnej kliniki przewieziono ją do większego szpitala w Izmirze, w odległości 40 minut drogi od Alaçati. Pamiętam, jak leżała na noszach, sztywna, blada, najwyraźniej bardzo chora. (…)

W Izmirze, na oddziale intensywnej terapii lekarze zauważyli, że u Rachel wystąpił obrzęk mózgu. Wobec bezsilności personelu szpitala po ośmiu dniach kobietę przewieziono do Royal Victoria Hospital w Belfaście. Koszt transportu do Irlandii – w sumie 30 tys. funtów – zapłaciła firma ubezpieczeniowa pary. Lekarze z irlandzkiego szpitala nie mieli dla rodziny dobrych wieści. – Powiedzieli rodzicom Rachel i mnie, żebyśmy przygotowali się na najgorsze – opowiada Chris. – Większości pacjentów w tym stanie nie udaje się przeżyć.


Jednak Rachel wybudziła się ze śpiączki. Widząc mamę przy swoim łóżku i gdy uświadomiła sobie, z jakim trudem się porusza, pomyślała, że przeżyła katastrofę samolotową. – Z wielkim trudem poprosiłam mamę o szklankę wody. Z powodu leków, jakie przyjmowałam, nie wolno mi było pić. Zaczęłam dopytywać się, dlaczego jestem w szpitalu. Dla lekarzy była to ważna informacja o tym, że mój mózg działa prawidłowo, nawet jeśli mam kłopoty z mówieniem i poruszaniem się. Później odkryłam, że łatwiej jest mi komunikować się z otoczeniem pisząc na klawiaturze niż mówiąc.

Gdy najgorsze minęło, Rachel przeniesiono na oddział nabytych urazów mózgu w Musgrave Park Hospital w Belfaście. Choć czekała ją jeszcze zacięta walka o odzyskanie sprawności, Rachel i tak czuła się szczęściarą. – Lekarze powiedzieli mi, że niewielu ludziom w mojej sytuacji udawało się przeżyć – opowiada. – Oczywiście, że tęsknię za swoim dawnym życiem, ale wiem, że mogło mnie spotkać coś znacznie gorszego.

W Musgrave Park przeszłam siedmiomiesięczną rehabilitację, w tym fizjoterapię, terapię zaburzeń mowy i terapię zajęciową. Początkowo byłam w stanie wymówić tylko dwusylabowe wyrazy, ale teraz składam już pięć-sześć sylab, a do tego potrafię nawet trochę pokrzyczeć – zapytajcie Chrisa – śmieje się. – Do niedawna chodziłam z balkonikiem, teraz mogę przejść się bez jego pomocy, jeśli ktoś mnie lekko podtrzymuje.

Lekarze nie potrafią powiedzieć nic pewnego o mojej przyszłości. Jednak udało mi się już tyle razy pozytywnie ich zaskoczyć, że jestem dobrej myśli. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby odzyskać sprawność.

Po wyjściu ze szpitala Rachel zamieszkała z rodzicami w Sion Mills, w hrabstwie Tyrone. Ostatnio jednak przeniosła się do Chrisa do Manchesteru i w najbliższej przyszłości zacznie długo oczekiwany staż jako radca prawny. Żartuje, że kościelne dzwony byłyby dla niej ważną motywacją do pełnego odzyskania zdrowia. – Oczywiście, że chcę wyjść za mąż, ale jak na razie nikt nie ofiarował mi pierścionka – mówi pod adresem Chrisa. – Podjęcie pracy zawodowej jest w tej chwili dla mnie najważniejszym wyzwaniem. Oczywiście muszę kontynuować rehabilitację – fizjoterapię i terapię zaburzeń mowy.

Mam tyle planów. Chciałabym móc znów prowadzić samochód. Dobrze gram na fortepianie i chciałabym znów śpiewać akompaniując sobie. W tej chwili obie te czynności są dla mnie zbyt skomplikowane… W przeszłości uwielbiałam tańczyć salsę. Nie mogę się doczekać chwili, aż znów wkroczę na parkiet. To dziwne, że czynności, które kiedyś były tak oczywiste, teraz znalazły się w sferze marzeń.





Źródło: www.wiadomosci.onet.pl