Kiedy kobieta wchodzi w okres menopauzalny, oznacza to dla jej organizmu cykl ważnych zmian. Można powiedzieć, że jej kobiecość definiuje się na nowo, bo przemianie podlega zarówno jej fizyczność, jak i też psychika. Menopauza wiąże się z zatrzymaniem krwawień miesiączkowych, kończy ona wiek średni i zdolność do rozrodu. Wystąpienie menopauzy nie jest zjawiskiem nagłym, poprzedza ją okres trwający kilka lat.

 Większość kobiet obawia się wejścia w wiek dojrzały ze względu na towarzyszącą mu nową sytuację życiową: przejście na emeryturę, opuszczenie domu przez dzieci (tzw. syndrom pustego gniazda), zmiany w postrzeganiu siebie związane ze starzeniem ciała, subiektywną utratę atrakcyjności. Menopauza i okres klimakterium nie musi się jednak kojarzyć z nieprzyjemnymi dolegliwościami i depresją. Istnieją metody, które pozwolą się cieszyć zdrowiem i dobrym samopoczuciem.

 Co oznacza słowo menopauza?

W 1981 roku WHO, czyli Światowa Organizacja Zdrowia, zaproponowała następującą terminologię dotyczącą przekwitania (klimakterium):

    * Menopauza - ostatnia miesiączka w życiu kobiety, po której następuje co najmniej 6-miesieczna przerwa.

    * Premenopauza – okres kilku lat przed wystąpieniem menopauzy.

    * Postmenopauza – rozpoczyna się po 12 miesiącach od menopauzy.

    * Perimenopauza (klimakterium) – okres przed menopauzą z zaznaczonymi klinicznymi, endokrynologicznymi i biologicznymi cechami menopauzy i co najmniej rok po menopauzie.

 Opisywany temat mówiąc ściślej odnosi się więc do „perimenopauzy” (klimakterium), jednak z uwagi na powszechnie stosowane określenie „menopauza” dla opisania tego okresu w życiu kobiety dla uproszczenia ono będzie używane dla potrzeb artykułu.

 Menopauza to dosłownie ostatnie krwawienie miesięczne. W szerszym rozumieniu jest to przełomowy moment trwającego kilka lat procesu menopauzy (klimakterium), okresu przejściowego w życiu kobiety między wiekiem prokreacyjnym a starością, zazwyczaj między 45 a 55 rokiem życia.

 Menopauza – zmiany nie tylko fizyczne.

Początek menopauzy przypada zazwyczaj na okres między 45 a 49 rokiem życia i trwa zwykle do około 55 roku życia. W Polsce menopauza występuje około 50 roku życia. Wiele kobiet uważa, że ten wiek średni to najbardziej harmonijny okres życia. Dzieci są już dorosłe, sytuacja zawodowa ustabilizowana, potrzeby materialne zwykle także są zaspokojone. Kobiety mają teraz więcej czasu dla siebie, często odkrywają nowe zainteresowania i pasje, nawiązują nowe przyjaźnie. Jest to czas w życiu kobiety, kiedy ma ona więcej czasu dla siebie i swojego rozwoju, może być aktywna, jak nigdy przedtem, pojawiają się nowe perspektywy działania. Wiele kobiet odżywa, inwestując w siebie i angażuje się w kontakty towarzyskie, działalność społeczną, a także zawodową.

 Wiele kobiet jednak wchodząc w okres menopauzy (to aż 30% ogólnej populacji kobiet) zamyka się w sobie, izoluje społecznie i wpada w wir bezradności nie wiedząc, jak sobie pomóc. Odczuwany dyskomfort jest dla nich tak duży, że trudno im poradzić sobie z prostymi aktywnościami. Widzą bowiem, jak starzeje się ich ciało, jak nagle prostej czynności fizycznej towarzyszy ból i szybkie zmęczenie. Ale objawy fizyczne są tylko czubkiem góry lodowej, największe zmiany dokonują się w obrębie życia emocjonalnego oraz psychicznego kobiety.

 Czynniki psychologiczne – równie ważne jak objawy fizyczne.

Badania naukowe przeprowadzone na kobietach z krajów europejskich, pozwalają wnikliwiej spojrzeć na problem menopauzy, podkreślając znaczenie czynników psychologicznych. U 95% badanych kobiet stwierdzono występowanie objawów klimakterycznych: uderzenia gorąca (opisywane jako gwałtowne uczucie gorąca w klatce piersiowej, przesuwające się pod szyję do twarzy), poty nocne, kołatanie serca, zawroty głowy. Ponad połowa kobiet skarżyła się na zmiany nastroju, a aż 58% kobiet cierpiało na bezsenność.

 Stwierdzono takie objawy jak zmiany nastrojów od euforii do depresji, płaczliwość i niemożność kontroli nad gniewem i negatywnymi emocjami, zaburzenia snu związane z niepokojem wewnętrznym, napady lęku, trudności w skupieniu uwagi, pobudzenie ruchowe i słowotok.

 Podobne wyniki uzyskano w polskim badaniu. Polki skarżyły się najczęściej na nastroje depresyjne: obawę przed przyszłością, niepokoje i płytki sen oraz wczesne budzenie się. Bardzo często mówiły o drażliwości i utracie zainteresowań. Trudności ze snem i ciągłym budzeniem się w nocy wzmagają drażliwość za dnia i obniżają nastrój, potęgując wrażenie braku kontroli i wzmagając stres.

Źródło: zdrowie.flink.pl