Jednymi z częstszych chorób zakaźnych są ospa wietrzna i półpasiec. I choć objawy każdej z nich są odmienne, to obie wywoływane są przez tego samego wirusa Herpesvirus varicella-zoster. Ospa wietrzna jest uogólnioną ostrą chorobą zakaźną, która rozwija się w wyniku zarażenia się wspomnianym już wirusem i najczęściej zdarza się u dzieci.

Po jej przechorowaniu wirusy ospy wietrznej przechodzą w stan tzw. "uśpienia" w zwojach nerwowych. Jednakże w sprzyjających warunkach np. w czasie infekcji dróg oddechowych, mogą one ulegać reaktywacji. Wynikiem reaktywacji zakażenia wirusem varicella-zoster jest półpasiec, którego istotą jest stan zapalny nerwu czuciowego oraz skóry unerwionej przez ten nerw - najczęściej na tułowiu lub rzadziej na kończynie górnej lub dolnej albo na głowie. Charakterystyczne jest, że zmiany chorobowe dotyczą zawsze jednej połowy ciała. Stąd też wzięła się nazwa choroby.

Półpasiec zaczyna się najczęściej bólem występującym wzdłuż zaatakowanego nerwu. Ból ma charakter ostry, piekący lub palący i dość często jest bardzo silny. Po 2-3 dniach bólu na skórze w tym miejscu pojawia się wysypka pęcherzykowa z odczynem zapalnym skóry. Pęcherzyki, podobnie jak w ospie wietrznej, ulegają przemianie w krosty zasychające w strupki. Wysypka rozwija się zwykle 3 do 5 dni.

Szczególnymi i niebezpiecznymi postaciami półpaśca są:
     1. półpasiec oczny - występujący w okolicy oka, ponieważ grozi zajęciem rogówki oka. Dlatego też wymaga konsultacji okulistycznej.
     2. Półpasiec uszny - obejmujący okolicę ucha, któremu towarzyszy ból ucha, szum uszny i zawroty głowy. Wymaga leczenia laryngologicznego.

U części pacjentów (szczególnie w starszym wieku) pomimo wygojenia się zmian skórnych, ból utrzymuje się nadal przechodząc w tzw. neuralgię półpaścową. Neuralgia ta może trwać miesiące, a nawet lata. Dlatego od samego początku półpaśca ważne jest skuteczne leczenie przeciwbólowe, ponieważ w ten sposób można uniknąć rozwoju uporczywych nerwobólów półpaścowych. U około 2 procent chorych dochodzi do uogólnionej wysypki pęcherzykowej, świadczącej o znacznym zmniejszeniu odporności organizmu.

Powikłania po półpaścu są rzadkie i są to: nerwobóle, uszkodzenia nerwów czaszkowych, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu, zespół Guillaina-Barrego. Grupę szczególnego ryzyka zachorowania na półpaśca stanowią osoby po transplantacji szpiku kostnego. Około 30 procent z nich w ciągu roku od zabiegu choruje na półpasiec.
     Leczenie półpaśca skórnego, podobnie jak ospy wietrznej, ma na celu złagodzenie dolegliwości. Od początku choroby ważne jest skuteczne leczenie przeciwbólowe oraz włączenie doustnego leku przeciwwirusowego np. acyklowiru, ponieważ ogranicza to częstość neuralgii półpaścowej. W terapii stosuje się również witaminy z grupy B oraz miejscowe środki odkażające.
     Intensywne leczenie konieczne jest u chorych z upośledzeniem odporności w półpaścu uogólnionym, w półpaścu ocznym lub usznym oraz przy powikłaniach narządowych.

Przebieg półpaśca w dużej mierze zależy od naszego układu odpornościowego. Gdy działa on sprawnie, to choroba mijają zwykle bez śladu, choć w pojedynczych przypadkach mogą pozostawać na skórze blizny lub przebarwienia. W przypadku osłabienia odporności półpasiec może okazać się bardzo ciężką chorobą o niepewnym rokowaniu.
    









Źródło: www.grabaniec.pl
Zdjęcie: www.images.google.pl