Ciągle odnośnie wychowania dzieci, wraca dylemat - bić czy nie bić? Jakie podejście jest najlepsze?

Wychowanie dziecka to z pewnością nie jest łatwa sprawa bez względu na metody jakie się użyje. Każdy kto postanowił mieć dzieci, musi zmierzyć się z wieloma wyzwaniami, musi podejmować rozsądne decyzje i świadomie wybierać metody wychowawcze. Przemocy i kar fizycznych zazwyczaj się unika ale zdarzają się sytuacje, w których rodzic zupełnie nie wie jak zareagować na zachowanie dziecka i sięga po przysłowiowego „klapsa”… Należy jednak pamiętać, że nie jest to dobre rozwiązanie a tym bardziej nie jest to metoda wychowawcza.

W raporcie dotyczącym postaw i doświadczeń dorosłych Polaków przeprowadzonym w 2008 roku na zlecenie Fundacji „Dzieci Niczyje” czytamy, iż aż 69 proc badanych rodziców przyznało się do karcenia swoich dzieci klapsem! 19 proc. użyło w tym celu paska, a 7 proc potrafiło uderzyć nawet dziecko w twarz. Mniej niż 30 proc. badanych deklarowało, iż nigdy nie zastosowało kary cielesnej wobec dziecka. Wyniki raportu nie są zresztą zaskakujące. 

Zdania są jak zawsze podzielone a Internet i fora kipią od  wypowiedź typu: „Ja byłem bity przez ojca paskiem i na ludzi wyrosłem. Dzieci potrzebują twardej ręki!”. Wspomniany wyżej raport pokazuje także, że aż 60 proc dorosłych badanych pamięta, iż przynajmniej raz dostało lanie a dzieciństwie. Dziś wiadomo, że osoba bita w dzieciństwie może (ale nie musi) powielać taki model wychowania po założeniu swojej własnej rodziny. Dlatego tak ważne jest, aby głośno i wyraźnie przeciwstawiać się przemocy wobec dzieci. 

Dziecko nie może się samo obronić

W przypadku kar cielesnych nie musi wcale chodzić o ich fizyczną siłe, dlatego wielu dorosłych, którzy nawet zgadzają się, iż bić nie wolno, stosują tzw. „klapsy wychowawcze” i nie dostrzegają w tym niczego złego. Jednak przypomnijmy sobie jak to było być dzieckiem? Jak czuliśmy się, kiedy ktoś starszy i większy nas straszył, a może nawet bił? 

Nie ulega wątpliwości, że dziecko nie może się obronić bo zwyczajnie od osoby dorosłej mniejsze, słabsze, a przede wszystkim zależne od rodzica. Dlatego „nawet” klaps jest dla małego człowieka czymś uwłaszczającym jego godności. Udowadnia dziecku jego bezsilność a to nie jest dobre. Nie chodzi wcale o siłe z jaką zadaje się klapsa bo tak samo dział jak zastraszanie, szydzenie i wyśmiewanie dziecka – ponieważ rodzic i dziecko nie dysponują taką samą władzą. 

Bycie rodzicem to ogromne wyzwanie

Nie ma rodziców idealnych. Bywa, ze tracą cierpliwość, krzykną na dziecko, a czasem uderzą… Paradoksalnie jednym z powodów przemocy wobec dzieci jest poczucie bezsilności rodziców którym brakuje pomysłu na zastosowanie innych rozwiązań. Inne powody to przekonanie, że to dla dziecka dobre, a także by pokazać dziecku, że postąpiło niewłaściwie. Niektóre z tych przekonań jest niestety głęboko osadzona w naszej kulturze. 

Bicie dzieci oraz stosowanie krzyku nie skutkuje choć może wydawać się inaczej. Zazwyczaj dziecko szuka po prostu twojej uwagi, a ty obdarzasz je nią tylko, gdy „broi”? Poza tym, przemoc rodzi przemoc i biciem i przemocą wychować możesz dziecko, które w ten sam sposób będzie traktowało wszystkich ludzi na swojej ścieżce, a więc kolegów z klasy, młodsze rodzeństwo, itp. 

Dzieci bite będą biły również ponieważ uczą się przez naśladownictwo, a najważniejszym i pierwszym modelem są rodzice. Drugi scenariusz mówi, iż biciem i karą wychowasz niezwykle posłuszną i uległą osobę o niskiej samoocenie, której będzie w życiu trudno. A przecież te wszystkie klapsy miały być dla dobra twojego dziecka więc dobrze się zastanów.  Szacunek jaki okazuje dziecko musi być pokierowany miłością a nie strachem.

Pochwałą i nagrodą osiągniemy dużo więcej w znacznie szybszym czasie

Musimy się zastanowić co robić, kiedy dziecko zachowuje się w sposób, którego nie akceptujemy? Podstawa to ustalić powód takiego zachowania. Następnie porozmawiaj z dzieckiem. Bądź otwarty na to, co ci powie, nie oceniaj pochopnie, wysłuchaj. Upewnij się, ze rzeczywiście z dzieckiem rozmawiasz, a nie tylko mówisz do niego. 

To bardzo ważne, by poczuło się ono ważne. Następnie powiedz dziecku, jakie zachowanie sprawia ci przykrość i dlaczego a później daj szanse wykazać się dziecku. Nie oceniaj dziecka (nie mów: „jesteś niedobry”), ale zachowanie („nie lubię kiedy skaczesz po łóżku w butach”). Dziecko musi wiedzieć nie tylko kiedy ale i z jakiego powodu jesteś niezadowolona.

Rozmawiając z dzieckiem staraj się utrzymywać z nim kontakt wzrokowy. Jeśli twoje dziecko jest jeszcze małe nachyl się, tak abyś był na jego poziomie. I pamiętaj, że dziecko należy również chwalić i doceniać za każdy przejaw pożądanego zachowania. 

Pochwałą i nagrodą osiągniemy dużo więcej w znacznie szybszym czasie. Pamiętajmy, że dzieci lubią sprawiać swoim rodzicom radość – ale tylko wtedy, gdy  ich rodzice naprawdę doceniają ich wysiłki i starania. 

Źródło: www.fitness.wp.pl