ADHD to różnie przebiegająca i objawiająca się choroba. Rodzice chorych dzieci muszą wychowywać je inaczej.


Co to jest ADHD? To już wiemy, wiemy też jakie są jego objawy i jak czują się rodzice, gdy nie radzą sobie z trudnymi zachowaniami dziecka. Wiemy też, że znając pewne reguły dotyczące wychowania dziecka z ADHD, można pomóc młodemu człowiekowi radzić sobie z problemami dnia codziennego i wyraźnie poprawić jakość życia całej naszej rodziny.

Dziecko uczy się obserwując swoich najbliższych: mamę, tatę, babcię, dziadka. Widząc, jak rodzice na siebie krzyczą, obrażają się, trzaskają drzwiami, nasza pociecha nauczy się takiego właśnie sposobu rozstrzygania sytuacji konfliktowych, zamiast spokojnej, rzeczowej rozmowy.

Warto więc, abyśmy pamiętali, że jako świadomi rodzice powinniśmy nauczyć się kontrolować swoje zachowania i panować nad swoimi emocjami. Dzięki temu atmosfera w domu będzie spokojniejsza i łatwiej nam będzie porozmawiać z partnerem… nie tylko o problemach naszego dziecka. Ważne jest także, aby zaakceptować temperament naszej pociechy i szczególnie zwracać uwagę na to, aby oddzielać zachowania wynikające ze zwykłego braku posłuszeństwa od tych, które są objawami ADHD, za które dziecko nie powinno być karane.

Objawy te są różne, w zależności od wieku i poziomu rozwoju dziecka. Różne są wtedy zajęcia dzieci, inny jest ich tryb życia, inne są też nasze oczekiwania i wymagania jakie im stawiamy.

Przedszkolaki

Dzieci w tym wieku są przede wszystkim bardzo ruchliwe. Skaczą, biegają, wspinają się na meble i jak to określają rodzice: wszędzie ich pełno i nie potrafią usiedzieć w miejscu. Są w tym czasie bardzo emocjonalne, bywają drażliwe, a drobne niepowodzenia wywołują w nich napady złości.

Co charakterystyczne, działają impulsywnie, bez zastanowienia, doświadczają więc licznych urazów: skaleczeń, stłuczeń, złamań. Częściej niż inne dzieci, ze spaceru wracają zabłocone (bo skakały przez kałuże), w rozdartym ubraniu (bo próbowały wejść na drzewo), bez zabawki, którą wzięły ze sobą (bo nie pamiętają, gdzie ją zostawiły).

Więcej problemów sprawia im też wykonywanie zwykłych, codziennych czynności. Ubieranie się, mycie zębów, sprzątanie zabawek, lub jedzenie obiadu zabiera im znacznie więcej czasu i jest to, w przypadku dzieci z ADHD, całkiem normalne. Nie skupiają się na wykonywanej przez nich konkretnej czynności. Podczas ubierania zainteresuje ich samochodzik stojący w rogu pokoju, myjąc zęby zrobią kilka głupich min przed lustrem, jedząc obiad zaczną bawić się jedzeniem i okaże się, że można ułożyć pyszny pociąg z brukselek.

Szkoła podstawowa

Rozpoczęcie nauki w szkole jest dużym wyzwaniem dla naszej ruchliwej pociechy, ponieważ musi dostosować się do wielu nowych, innych niż w przedszkolu zasad. Czasem trudno sprostać oczekiwaniom nauczyciela i siedzieć spokojnie podczas 45 minutowej lekcji, nie wspominając już o konieczności koncentrowania się na tym, co nauczyciel mówi i zapisania pracy domowej w zeszycie. Impulsywne reakcje też nie są wskazane podczas lekcji.

Tymczasem nasze dziecko prawdopodobnie przerywa nauczycielowi i wtrąca swoje uwagi. Bywa też agresywne i łatwo je sprowokować. Dlatego szybko dochodzi do konfliktów z kolegami z klasy, a także z nauczycielami. Dziecko z ADHD doświadcza w szkole wielu porażek, bywa, że szybko traci chęć i zapał do dalszej pracy, a także nadzieję na uznanie i nagrody. Często ma niskie poczucie własnej wartości, ponieważ nie jest w stanie sprostać wymaganiom nauczycieli i oczekiwaniom rodziców.

Dojrzewanie

Okres ten bywa trudny dla wszystkich młodych ludzi, którzy buntują się przeciwko rodzicom, negują panujące normy i mają silną potrzebę bycia dorosłym i niezależnym. Na to wszystko nakładają się typowe objawy ADHD, które utrudniają dziecku systematyczne wywiązywanie się z obowiązków.

Częściej niż inne nastolatki młodzi ludzie, którzy maja ADHD uważają, że życie jest niesprawiedliwe, czują się niezrozumiani przez najbliższych. Są niezadowoleni ze swoich osiągnięć, uważają, że nic im się nie udaje, czują się gorsi, bezwartościowi, odrzuceni i samotni. Z czasem coraz częściej na uwagi otoczenia reagują złością i agresją, popadają w konflikty z kolegami, z nauczycielami lub innymi osobami, z którymi mają kontakt.

Jeżeli więc u naszego dziecka stwierdzono ADHD, powinniśmy zastanowić się jak możemy mu pomóc. Im wcześniej zaczniemy pracować z naszą pociechą, tym trwalsze będą efekty naszej pracy. Warto porozmawiać z osoba, która zajmuje się ADHD i uzyskać od niej konkretne informacje, jak postępować z dzieckiem, aby pomóc mu normalne funkcjonować w codziennym życiu.

Organizowane są też specjalne kursy dla rodziców dzieci z ADHD, na których rodzice szczegółowo uczą się, jak tworzyć zasady, jak nagradzać, jak zwracać się do dziecka, jak powinny wyglądać pochwały, a czego bezwzględnie unikać w kontaktach z naszą pociechą.




Źródło: www.kobieta.wp.pl