O to kilka ciekawych danych statystycznych związanych ze współżyciem i zaspokojeniem seksualnym.

Deklaruje orgazm 92% aktywnych seksualnie Polek. W tym - 87% kobiet przeżywa orgazm w trakcie stosunku pochwowego, 69% przez pobudzanie łechtaczki, 30% w kontaktach oralnych, 27% w trakcie pieszczot piersi, 6% poprzez pobudzanie się strumieniem wody.
Jednak w całej populacji kobiet brak orgazmu występuje dość często, z różnych przyczyn i w różnym stopniu. Najczęstsze przyczyny to lęk, brak poczucia bezpieczeństwa, niezdolność do wystarczającego odprężenia się. Także stałe bądź chwilowe złe nastawienie do partnera. Inną przyczyną może być zbyt wczesny wytrysk nasienia u partnera, przez co stosunek trwa zbyt krótko.

ORGAZM KOBIECY – CZYLI SZCZYTOWANIE

Orgazm, zwany też szczytowaniem to najbardziej satysfakcjonująca faza reakcji seksualnej kobiety.

W reakcji seksualnej wyodrębniamy 4 kolejne fazy: podniecenie, plateau, orgazm i odprężenie.

Podniecenie seksualne inicjuje reakcję seksualną i stopniowo narasta.

Objawem podniecenia jest erekcja brodawek, narastające napięcie mięśniowe niektórych partii ciała, przyspieszenie oddechu, akcji serca, wzrost ciśnienia krwi, nabrzmienie łechtaczki oraz pojawienie się wydzielania dopochwowego – tzw. lubrykacja.
Podniecenie przechodzi w pewnym momencie w fazę plateau.
Faza plateau u kobiety ma miejsce, gdy oddech staje się szybki, tylna część pochwy ulega poszerzeniu, macica się prostuje, zaś inne reakcje z poprzedniej fazy utrzymują się na niezmienionym poziomie.

Orgazm jest kulminacją reakcji seksualnej.
Pojawiają się skurcze określonych grup mięśniowych, narasta kulminacja częstotliwości oddechu, akcji serca i ciśnienia. Bodźce towarzyszące szczytowaniu obejmują cały organizm człowieka, choć najsilniej są wyrażone w okolicach narządów płciowych. Następują rytmiczne skurcze mięśni związanych z narządem płciowym, powiększają się sutki, narasta przekrwienie i obrzęk warg sromowych mniejszych, itd. Orgazmowi towarzyszy największe nasilenie podniecenia i doznawania seksualnego.

Po zakończeniu szczytowania następuje odprężenie.
Napięcie seksualne ulega powoli redukcji i może stopniowo ustąpić. U mężczyzn odprężenie następuje zwykle szybciej, niż u kobiet.

Niektóre kobiety nie mają w ogóle orgazmu, bądź osiągają go czasami.

U innych orgazm może być uzależniony od dodatkowego pobudzania przedsionka pochwy, zwłaszcza łechtaczki. Z uwarunkowań fizjologicznej reaktywności seksualnej kobiet wynika, że podobnie jak u mężczyzn orgazm jest uzależniony od neuronalnej regulacji funkcji seksualnych. (Ma podobną lokalizację jak u mężczyzn i jest sterowany złożonym odruchem ośrodków nerwowych rdzenia kręgowego, nerwu sromowego oraz układu współczulnego.) Wiadomo, że całkowity i trwały brak zdolności do doznania orgazmu, jeśli w ogóle u kobiet występuje, to należy do wielkiej rzadkości i może być spowodowany wrodzonym brakiem neurotransmitera - przekaźnika systemu nerwowego.

Wpływ hormonów na szczytowanie kobiety.
U kobiet hormony żeńskie - estrogeny mają duży wpływ na ukrwienie pochwy, warg sromowych, łechtaczki, nawilżenie pochwy (lubrykacja) i czucie w obszarze regionalnym. Ważny jest też wpływ „męskiego” testosteronu u kobiet - na poziom podniecenia i pożądania. W wieku wysokiej aktywności seksualnej jajniki produkują dwa razy więcej tego hormonu w porównaniu z wiekiem menopauzalnym, zaś poziom testosteronu wzrasta na kilka dni przed owulacją.

Specyfiką orgazmu kobiet, w porównaniu z mężczyznami jest to, że orgazm u pań jest zjawiskiem nabytym a nie wrodzonym.
U kobiet w większym stopniu, niż u mężczyzn osiąganiu orgazmu sprzyja optymalna sztuka miłosna partnerów dostosowana do specyfiki „erotycznej mapy ciała” kobiety, udany związek partnerski i akceptacja własnej osoby i roli kobiecej. Ilustrują to w pewnym stopniu wyróżniane niekiedy typy orgazmu: uogólniony, lokalny, długotrwały, wielokrotny, wyobrażeniowy, afektywny, ekstatyczny. Znacznie bardziej złożone są drogi prowadzące do orgazmu: stymulacja łechtaczki, pochwy, innych stref erogennych; duże znaczenie ma dobra kurczliwość mięśnia łonowo-guzicznego (Kegla) i dobry ogólny stan zdrowia.

ORGAZM ZBYT WCZESNY

Orgazm zbyt wczesny to niezdolność do opóźnienia szczytowania wystarczającego do zadowolenia z kontaktu seksualnego.

Orgazm (szczytowanie) pojawia się wbrew woli kobiety, wcześniej niż ona tego pragnie. Kobieta nie jest w stanie jest w stanie kontrolować momentu orgazmu. Toteż szczytowanie pojawia się przed stosunkiem, w trakcie wprowadzania członka do pochwy; po krótkim czasie trwania stosunku (najczęściej już po kilku, kilkunastu ruchach frykcyjnych).

W większości przypadków przyczyną zburzenia są czynniki psychogenne.

Wymienia się np. obniżony próg generowania odruchu szczytowania, co może wnikać z tzw. „męskiego typu reaktywności seksualnej (szybko rosnące podniecenie, szczytowanie); jak też z nadpobudliwości seksualnej. Ważną przyczyną mogą być zakodowane nawyki – np. nawyk szybkiego szczytowania, który wynika z zachowań masturbacyjnych i towarzyszącego tym zachowaniom pośpiechu, chęci ukrywania masturbacji, poczucia wstydu i leku wiążących się z masturbowaniem się. Inna przyczyną są zespoły maniakalne. Jeszcze innego rodzaju czynnikiem nadmiernie przyśpieszającym szczytowanie są leki pobudzające seksualnie.

Podstawą leczenia orgazmu zbyt wczesnego jest leczenie farmakologiczne.

W leczeniu farmakologicznym stosuje się leki przeciwdepresyjne (inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny)

ORGAZM OPÓŹNIONY

Średnio co 10 kobieta na świecie cierpi na trwałe lub okresowe opóźnianie się orgazmu w czasie normalnej aktywności seksualnej.
Z badań epidemiologicznych na populacji kobiet w wieku 40-80 lat wynika, że zaburzenie to ujawnia 7,4% kobiet z Europy Pn, 11,3% z Europy Południowej, 16,3% z krajów Azji W, 25,9% Azji Pd-W i 10,6% z krajów Bliskiego Wschodu. W Polsce na trwałe lub okresowe opóźnianie się orgazmu skarży się 17% kobiet. W tym 21% w wieku do 24 roku życia, 26% w wieku 35-44 lat.

Wśród przyczyn opóźniania się szczytowania wymienia się

-zaburzenia hormonalne i inne choroby
-zbyt niskie ciśnienie tętnicze krwi
-leki o działaniu hamującym seksualnie
-menopauzę
-rutynę i monotonię w sztuce miłosnej
-zaburzenia w relacjach partnerskich
-zmęczenie, niedobór snu, stresy

Leczenie opóźnionego orgazmu

Leczenie tego zaburzenia sprowadza sie do eliminacji w/w przyczyn opóźniania się orgazmu (tzw. leczenie przyczynowe).

BRAK ORGAZMU - ANORGAZMIA

Ustalono, że w światowej populacji kobiet - w wieku 40-80 lat – brak orgazmu, czyli anorgazmia dotyka 2 na każde 10 kobiet.
Przykładowo, anorgazmię wykryto u 16,9% kobiet z Europy Północnej i 23,8% z Europy Południowej. W Polsce nie przeżywa orgazmu ok. 8% populacji kobiet i najczęściej dotyczy to kobiet w wieku 46-59 lat, samotnych, z podstawowym wykształceniem.

Brak orgazmu rozpoznajemy, gdy:

-orgazm nie występuje chociaż kobieta osiąga w trakcie kontaktu podniecenie seksualne
-kontakt seksualny przebiega prawidłowo pod względem czasu trwania i pobudzania

Nie ma podstaw do rozpoznania anorgazmii w przypadku, gdy:

-kobieta w trakcie kontaktu nie była podniecona seksualnie
-czas trwania kontaktu był zbyt krótki
-kobieta i (lub jej partner traktują jako 'normalny' wyłącznie orgazm osiągany w trakcie

stosunku pochwowego, natomiast kobieta zdolna jest do osiągania orgazmu w innych formach pobudzania seksualnego. Różnorodne są formy zaburzenia orgazmu u kobiet.

Anorgazmia może mieć charakter pierwotny - orgazm nigdy nie był przez kobietę przeżywany, bez względu na typ stymulacji, również w czasie snu, masturbacji. Zaburzenie mogło jednak powstać w przeszłości, a orgazm był już przeżywany (zaburzenie wtórne). Anorgazmia może mieć charakter ogólny (brak orgazmu jest niezależny od osoby partnera i typu pobudzania) Może również mieć charakter sytuacyjny (dotyczy współżycia z daną osobą); lub występuje na jawie, ale jest w trakcie snu.

Wśród typowych przyczyn organicznych anorgazmii wyróżniamy:

-zaburzenia anatomiczne, wady wrodzone, zmiany poporodowe,
-hipotonia, brak kurczliwości mięśnia Kegia
-zaburzenia hormonalne (hiperprolaktynemia, niedobór testosteronu i estrogenów, nadczynność i niedoczynność tarczycy, podwyższony poziom progesteronu)
-zaburzenia neurologiczne, cukrzyca, zapalenie stawów., Infekcje, nowotwory
-menopauzę
-uzależnienia, leki o działaniu hamującym seksualnie

Duże wpływ blokujący orgazm mają następujące czynniki psychiczne:

-urazy i szoki seksualne, doświadczenie wykorzystania czy przemocy seksualnej
-cechy osobowości (silna potrzeba dominacji, rywalizacji, agresja do mężczyzn)
-ukryte cechy homo-seksualne
- zaburzone relacje partnerskie i lęk przed uzależnieniem się od partnera, ciąża, utratą samokontroli, mężczyznami

Ważnymi przyczynami braku orgazmu mogą być następujące uwarunkowania społeczne:

-represyjna obyczajowo erotyczna, zabiegi okaleczające narządy płciowe
-niewłaściwa edukacja seksualna
-rygoryzm religijny, postawy purytańskie

Badanie diagnostyczne dla rozpoznania anorgazmii.

Badania laboratoryjne obejmują: ocenę poziomu prolaktyny, estrogenów, testosteronu, FSH, LH, DHEA . Możliwe są również badanie ginekologiczne, ocena kurczliwości mięśnia Kegia, badania z zastosowaniem aparatury pomiarowej: USG, monitory dopochwowe, telemetria. W trakcie wizyty u lekarza seksuologa należy się spodziewać pytań dotyczących przebiegu biografii seksualnej, przebiegu związku, doznań w trakcie ewentualnej masturbacji, w trakcie snu, sztuki miłosnej, czasu trwania zaburzenia, itp.

Leczenie anorgazmii.

Leczenie farmakologiczne opiera się na stosowaniu leków zwiększających pobudzenie hormonalne , w tym na hormonoterapii oraz na stosowaniu leków zmniejszających poziom prolaktyny w hyperprolaktynemii. Stosowane są metody treningowe: edukacyjne, partnerskie, ćwiczenia mięśnia Kegla, wyobraźni erotycznej (opisane w podręcznikach leczenia zaburzeń seksualnych).

Psychoterapia

Ta metoda jest zalecana, gdy uwarunkowaniem zaburzenia jest : molestowanie seksualne, patologia rodzinna, partnerska, zaburzenia identyfikacji z płcią.

OZIĘBŁOŚĆ SEKSUALNA

Inne nazwy zaburzenia to: osłabienie pożądania, hipolibidemia, oziębłość, seksualna anoreksja.

Z badań międzynarodowych wynika, że oziębłość seksualna spowodowana brakiem lub utratą pożądania seksualnego jest często spotykana i obejmuje 25-37% populacji kobiet. W Polsce dotyczy 1 na 10 kobiet - w wieku do 24 lat; i 7 na 10 - w wieku powyżej, 45 lat.

Objawy oziębłości seksualnej.

Zaburzenie cechuje brak zainteresowania tematami seksualnymi, niechęć do myślenia na ten temat, okresowe lub trwałe zubożenie fantazji erotycznych i co najważniejsze brak czy ograniczenie potrzeb seksualnych.

Brak potrzeb seksualnych rozpoznajemy, gdy:

-kobieta nie objawia zainteresowania inicjowaniem aktywności seksualnej, w tym zarówno z partnerem, jak i w masturbacji

-poziom aktywności seksualnej: jest niższy, w porównaniu z oczekiwaniami lub ma poziom znacznie niższy w porównaniu z wyższym poziomem w przeszłości

-brak potrzeb seksualnych nie wyklucza podniecenia czy zadowolenia seksualnego, ale powoduje, że zainicjowanie kontaktu seksualnego jest mało prawdopodobne.

Wśród typowych przyczyn organicznych oziębłości wyróżniamy:

- zaburzenia hormonalne: obniżony poziom testosteronu, estrogenów u kobiet, podwyższony poziom protaktyny, nadczynność i niedoczynność tarczycy.

- choroby: nowotworowe cukrzyca, choroby krążenia, wątroby, infekcyjne, nerek, depresje

- uzależnienia

- leki: psychotropowe, antyandrogenne, przeciwnadciśnieniowe; betablokery

Duży wpływ na osłabienie pożądania mają czynniki psychiczne i kulturowe:

Typowymi czynnikami psychogennymi eliminującymi z życia kobiety potrzeby seksualne jest: a/ przewlekle zmęczenie i niedobór snu; b/ urazy i szoki seksualne; c/ zaburzone relacje partnerskie; d/ zaburzony obraz własnego ciała, identyfikacji z płcią; e/ monotonia i rutyna w sztuce miłosnej, nieatrakcyjność partnera. Czynnikami kulturowymi blokującymi potrzeby seksualne są: błędy w wychowaniu rodzinnym, edukacji seksualnej, przesyt seksem, medialna "walka płci”, uzależnienie od pornografii, rygoryzm religijny.

Rozpoznanie oziębłości seksualnej możliwe jest dzięki:

Wywiadowi seksuologicznemu, w którym lekarz ustali częstość i zakres aktywności seksualnej kobiety. (czy mają miejsce kontakty seksualne?, jak są częste?, czy są fantazje erotyczne?, masturbacja?, jaka jest sztuka miłosna?, więź z partnerem?, choroby?....Równoległym rozpoznaniem są badania laboratoryjne: ( analiza poziomu testosteronu, prolaktyny, estrogeny, DHEA)

Leczenie oziębłości seksualnej

Pierwszą zasadą jest eliminacja organicznych i psychogennych przyczyn oziębłości. Leczenie farmakologiczne składa sie z leków o działaniu hormonalnym (testosteron, estrogeny, oksytocyna); leków pobudzających seksualnie wydawanych z przepisu lekarza i stosowanych pod jego nadzorem. Mogą być stosowane również leki alternatywne – ziołowe, odżywki, aminokwasy, substraty hormonalne ( DHEA, Damiana, Ginseng, Johimbina, Arginina). W leczeniu zaburzenia stosowane są również metody treningowe, takie jak: urozmaicanie sztuki miłosnej, korzystanie z filmów o treści erotycznej. Ponadto w uzasadnionych przypadkach może być stosowana psychoterapia.

NADMIERNY POPĘD SEKSULNY

To zaburzenie znane jest również pod mianem:
erotomania, uzależnienie od seksu, nimfomania, satryriasis, kompulsywność seksualna. Obejmuje blisko co 10 dorosłą osobę (od 5 do 17% populacji), z przewagą mężczyzn.

Uzależnienie od seksu to chorobliwe nasilenie zainteresowań i aktywności seksualnej, kiedy te potrzeby dominują nad innymi.

Uzależnienia to stanowi sens życia i wywołuje poszukiwanie wciąż nowych partnerów i podejmowanie aktywności seksualnej, w każdej sytuacji nawet w niesprzyjającej.

Jakie są przyczyny uzależnienia od seksu?

Wśród przyczyn uzależnienia od seksu wyróżniamy najczęściej następujące uwarunkowania psychiczne: ucieczka w reakcje pozorowane, patologia rodzinna, urazy seksualne w dzieciństwie i w młodości, nadmiemy rygoryzm lub liberalizm wychowawczy czy obyczajowy, inne uzależnienia , np. zawodowe uzależnienia od seksu

Przyczynami o pobudzającymi popęd seksualny są również niektóre choroby i stosowane leki.

-encefalopatia, choroba Alzheimera, Picka, padaczka, kiła mózgu, stany maniakalne
-zaburzenia hormonalne (hiperandrogenizm)
-zaburzenia osobowości typu: dyssocjalna, narcystyczna, borderline (pogranicza)
-leki: testosteron, sympatykominetyki, przeciwdrgawkowe, p-parkinsonowskie

Leczenie nadmiernego popędu seksualnego

Stosuje się leczenie antyandrogenne i leki psychotropowe. Ponadto stosowane są metody treningowe np. awersyjne, desensytyzacja oraz psychoterapia. Pomocny może być Ruch Anonimowych Seksoholików.

POCHWICA

Pochwica jest zaburzeniem, które jak się szacuje dotyczy 2% populacji kobiet.

Objawem pochwicy jest skurcz mięśni otaczających pochwę, co powoduje zamknięcie wejścia do pochwy. Wprowadzenie członka do pochwy jest niemożliwe lub bolesne. Skurcze mięśni są spastyczne, odruchowe, niezależne od woli. Pochwica jest jedną z przyczyn nieskonsumowanego małżeństwa (matrimonium non consumatum).

Jakie są przyczyny pochwicy?

Przyczynami zamknięcia wejścia do pochwy są biologiczne i patofizjologiczne zmiany w narządach płciowych. Najczęstsze z nich to: gruba błona dziewicza, patologiczne zmiany w zewnętrznych narządach płciowych (owrzodzenia, otarcia, przeczulica) oraz zmiany zanikowe w pochwie, stany zapalne

Pochwica może być spowodowana również czynnikami psychicznymi:

Podłożem psychogennym skurcz mięśni otaczających pochwę wywołany lękiem przed defloracją, ciążą, stosunkiem, mężczyznami. Przyczyną skurczu mięśni może być zaburzenie identyfikacji z rolą kobiecą, osobowość niedojrzała, zaburzone relacje partnerskie, doświadczenie seksualnej przemocy, wykorzystania. Ponadto: zaburzenia osobowości, konfliktowe relacje z ojcem negatywne postawy wobec mężczyzn, nieśmiałość partnera, postrzeganie partnera jako mało męskiego

Leczenie pochwicy:

1. Farmakoterapia zawiera leki rozkurczowe, przeciwbólowe i przeciwlękowe.
2. Metody chirurgiczne np. defloracja w znieczuleniu
3. Trening funkcjonalny – polega na edukacji seksualnej ( >uczenie się kontrolowania kurczliwości mięśni pochwy >kontrolowana penetracja pochwy palcem >kontrolowana penetracja pochwy rozszerzaczami o coraz większych rozmiarach >kontrolowana penetracja pochwy członkiem. Skuteczność metody ocenia się na 94%. ). Ponadto stosowana jest psychoterapia i desensybilizacja.

BÓL POCHWY - DYSPEREUNIA U KOBIET

Dyspereunia u kobiet
- to stały lub okresowy ból narządów płciowych kobiety przed stosunkiem, w czasie jego trwania lub po nim. Zaburzenie dotyczy co 10 kobiety, a jego częstość gwałtownie narasta po menopauzie.

Typowymi lokalizacjami bólu są:

- srom, przedsionek pochwy i pochwa.

W sromie typową przyczyną bólu są:
- stany zapalne, vulvodynia, zmiany zanikowe, uczulenia.

W przedsionku pochwy typową przyczyną bólu są:

- choroby przenoszone drogą płciową, bóle wiążące się z operacjami, porodem, urazami pochwy, zmiany zanikowe w pochwie, pochwica, uczulenia

Głęboko w pochwie typową przyczyną bólu są:
- wady wrodzone, choroby: infekcje, endometrioza, guzy, zespół nadwrażliwego jelita, torbiele.

Dyspereunia u kobiet może mieć również podłoże psychogenne.
Udokumentowano stały lub okresowy ból narządów płciowych kobiety przed stosunkiem wskutek zaburzonych relacji partnerskich, urazów i szoków seksualnych, błędnej sztuki miłosnej, praktyk masochistycznych, depresji, zaburzeń osobowości, zaburzeń obsesyjno kompulsywnych, rygoryzmu religijnego.

Leczenie dyspereuni u kobiet

1. Metody chirurgiczne - wady wrodzone zmiany anatomiczne
2. Farmakoterapia - zmiany zapalne, choroby
3. Metody treningowe – przebyte urazy, fobie, lęki
4. Psychoterapia

ZABURZENIA PODNIECENIA SEKSUALNEGO U KOBIET

Przejawem braku subiektywnego podniecenia seksualnego u kobiet jest:

Brak subiektywnego podniecenia wywołanego konkretnym partnerem, co może być wywołane licznymi przyczynami. Inną przyczyną może być brak genitalnej, czy innej reakcji somatycznej. To ostatnie może być wywołane licznymi przyczynami organicznymi.

Jakie mogą być organiczne i psychogenne przyczyny braku podniecenia seksualnego?

Wśród potencjalnych przyczyn należy rozważyć takie, jak: zaburzenia hormonalne, menopauza, zaburzone relacje partnerskie, brak intymnych warunków, lęki, poczucie winy, rozczarowanie osobą partnera, współżyciem seksualnym, depresja i stosowanie leków przeciwdepresyjnych

Na czym polega leczenie tego zaburzenia?

Leczenie przyczynowe może eliminować większość z w/w powodów zaburzenia przy pomocy: leków, w tym hormonoterapii; psychoterapii, metod treningowych, itp.

AWERSJA SEKSUALNA

Czym jest awersja seksualna?

Awersja seksualna ma miejsce wówczas, gdy perspektywa kontaktu seksualnego z partnerem powoduje niechęć, obawę, bądź lęk w stopniu wystarczającym, by unikać tej seksualnej aktywności, lub, jeśli dochodzi do niej, pojawiają się negatywne uczucia i niezdolność do przeżywania przyjemności. Niechęć do partnera może być również spowodowana lękiem przed brakiem sprawności seksualnej.

Jakie są przyczyny niechęci do kontaktu seksualnego?

Typowe przyczyny awersji seksualnej to:
zaburzone relacje partnerskie, reakcja na zdradę, partnera, zaniedbania higieniczne, następstwo długotrwałych zaburzeń seksualnych partnera, proponowanie przez partnera nieakceptowanych form aktywności seksualnej, rygoryzm religijny i wrogość do seksu, do partnera, do ciała, płci.

Jak leczyć awersję seksualną?

Leczenie jest przyczynowe, głównie poprzez psychoterapię. Zwykle jednak mało skuteczne.


Źródło: www.pfm.pl
Zdjęcie: www.we-dwoje.pl