Bardzo często pierwszym objawem jest powiększenie węzłów chłonnych. W większości przypadków są to węzły chłonne szyjne, ale powiększeniu może ulec każda grupa węzłów chłonnych. Zdarza się, że początkowo są one traktowane jako powiększone w wyniku procesu zapalnego i leczone antybiotykami, co tylko przejściowo zmniejsza ich rozmiary.

W miarę trwania procesu nowotworowego zwiększa się liczba zmienionych węzłów chłonnych, powiększają się ich rozmiary i dochodził tworzenia się twardych konglomeratów. W skład tych konglomeratów wchodzą właśnie powiększone zrośnięte ze sobą węzły chłonne o znacznie zmienionej budowie. Zmiany najczęściej są bardziej zaawansowane po jednej stronie ciała, mogą także dotyczyć tylko jednej strony. W wielu przypadkach powiększone węzły chłonne mogą zmieniać wygląd szyi.

Na uwagę zasługuje fakt, iż nawet, jeżeli zmiany są bardzo zawansowane, to chory nie odczuwa dolegliwości bólowych. Jeśli powiększeniu ulega grupa węzłów zwanych, ze względu na swoją lokalizację, węzłami nadobojczykowymi, to bardzo prawdopodobne jest, że w obszarze śródpiersia występuje guz utworzony przez powiększone węzły chłonne .Wówczas chory ma kaszel, uczucie duszności, bądź tępe bóle w klatce piersiowej, które promieniują do pleców. W tej sytuacji może także wystąpić ucisk na nerwy, czego konsekwencją jest przyspieszenie czynności serca, bezgłos lub chrypka. Czasem dochodzi także do rozwoju zespołu Hornera charakteryzującego się opadnięciem powieki górnej, zwężeniem źrenicy i zapadnięciem się gałki ocznej.

W niektórych sytuacjach zaburzeniom ulega cyrkulacja krwi. Na skutek ucisku na naczynia żylne, spowodowanego rozrostem śródpiersiowych węzłów chłonnych, dochodzi do utrudnienia odpływu krwi z obszaru szyi i głowy. Wówczas zarówno szyja jak i głowa są przekrwione. Zespół tych objawów nazywa się zespołem żyły głównej górnej. Innym objawem często występującym u chorych jest gorączka lub stan podgorączkowy. W części przypadków gorączka może wyprzedzać dostrzegalne powiększenie węzłów chłonnych. Ma ona periodyczny charakter, kiedy to kilkudniowe okresy podwyższenia i normalizacji ciepłoty ciała występują naprzemiennie. Nazywa się ją gorączką Pela-Ebsteina. Charakterystyczne dla tej choroby są także silne poty, często towarzyszące spadkowi gorączki.

W jednej trzeciej przypadków występuje silny świąd skóry. Kilkadziesiąt procent chorych po spożyciu alkoholu odczuwa ból w węzłach i narządach zajętych procesem nowotworowym. W miarę rozwoju choroby dochodzi do utraty masy ciała, znacznego osłabienia i zmniejszenia tolerancji wysiłku. Początkowo proces obejmuje węzeł chłonny lub jedną grupę węzłów. Następnie szerzy się na inne grupy węzłów i narządy wewnętrzne. Do zmian może dojść zarówno w obrębie klatki piersiowej jak i w jamie brzusznej. W klatce piersiowej proces nowotworowy lokalizuje się w płucach. Choroba może zająć węzły chłonne zlokalizowane w pobliżu oskrzeli lub tkankę płucną. Czasem miąższ płucny ulega rozpadowi lub tworzy się tam ognisko zapalne mające tendencje do zropienia. Nacieki występują także na opłucnej, która jest błoną powlekającą płuca i wewnętrzną powierzchnię ścian klatki piersiowej. Wówczas w jamie opłucnej może gromadzić się zwiększona ilość płynu opłucnowego. Dolegliwości mogące świadczyć o objęciu jamy brzusznej procesem nowotworowym to zaparcia lub biegunki, nudności i wzdęcia. Objawy te pogarszają złe samopoczucie chorego. Mogą one być konsekwencja naciekania nowotworu na ściany przełyku, żołądka czy jelit, lub śledzionę albo wątrobę lub objęciem przez proces chorobowy węzłów chłonnych zlokalizowanych wzdłuż przewodu pokarmowego. W rzadszych przypadkach zmiany także szerzą się na układ moczowo-płciowy i wówczas może dojść do bólów podczas oddawania moczu, zaburzeń w oddawaniu moczu lub nawet bezmoczu.

W bardziej zaawansowanych postaciach choroby dochodzi do zmian w obrębie układu kostnego i wówczas naciekanie nowotworem może objąć kręgi, miednicę, mostek, żebra, kości czaszki lub kość udową. Bóle kostne nie zawsze są odczuwane. Konsekwencją zmian w kościach bywa objęcie procesem chorobowym szpiku kostnego, czyli miejsca, gdzie produkowane są komórki krwi. Nacieki na kręgosłupie mogą być stadium wstępnym do zajęcia układu nerwowego, które objawia się bólami korzennymi, niedowładami lub porażeniami. Chorzy na ziarnicę złośliwą mają upośledzoną odporność komórkową.

Z tego powodu narażeni są bardziej na zakażenia wirusami (opryszczki, półpaśca, cytomegalowirusem), grzybami ( drożdżakami), a także pierwotniakami jak pneumocystis carinni czy toxoplazma gondi.
Wśród wielu różnych objawów ziarnicy złośliwej tymi, które nasuwają podejrzenie choroby są najczęściej powiększenie węzłów chłonnych szyjnych z towarzyszącym świądem skóry, utratą masy ciała oraz gorączką o typie periodycznym.

Konieczne badanie mikroskopowe

Rozpoznanie ustala się wyłącznie po badaniu mikroskopowym węzła chłonnego pobranego ze zmienionej okolicy. Stwierdza się wówczas obecność charakterystycznych komórek Hodgkina i komórek Reed-Sternberga. W zależności od zmian określa się typ ziarnicy, który ma znaczenie prognostyczne. Lepiej rokującymi są typy z przewagą limfocytów i zwłóknienia guzkowatego. Gorzej rokują typ mieszanokomórkowy i typ z zanikiem limfocytów. Znaczenie prognostyczne ma także stadium zaawansowania choroby. Wyróżnia się cztery stadia. Stadium I - zajęcie jednej grupy węzłów chłonnych lub narządu limfatycznego (np. śledziony) - rokuje znacznie lepiej niż stadium IV, kiedy zajęty jest narząd pozalimfatyczny (kości, nerki, tkanka płucna), a czasami również węzły chłonne i narządy limfatyczne. W badaniach laboratoryjnych stwierdza się zmiany w morfologii.

Często dochodzi do niedokrwistości. Zwiększeniu ulega liczba krwinek białych. Jeśli szpik kostny jest objęty procesem nowotworowym, wówczas może dojść do spadku ilości trombocytów (płytek krwi biorących udział w procesach krzepnięcia.). W rozmazie krwi występuje eozynofilia i zmniejszenie liczby limfocytów. Odczyn OB jest podwyższony. W miarę postępu choroby dochodzi do zmian w proporcjach białek, co znajduje odzwierciedlenie w proteinogramie. Konieczne jest także wykonanie badań obrazujących wydolność wątroby i nerek. Ustalenie stadium zaawansowania choroby ma znaczenie przy wybraniu maksymalnie skutecznej terapii. W tym celu wykonuje się badania komputerowe klatki piersiowej i jamy brzusznej, badania scyntygraficzne wątroby, śledziony, jak również badania ultrasonograficzne jamy brzusznej, biopsji szpiku kostnego. Zakres badań jest ustalany indywidualnie w zależności od stanu chorego.




Źródło: www.doz.pl
Zdjęcie: www.images.google.pl