Nietrzymanie moczu, zwane inaczej inkontynencją, definiuje się jako niekontrolowane wydalanie moczu przez cewkę w ilości sprawiającej problemy zdrowotne lub społeczne.
 
Katalog chorób - Nietrzymanie moczu
•Wakacje - pora na ćwiczenie mięśni dna miednicy
•Rak prostaty może być leczony dźwiękiem
•Nietrzymanie moczu można skutecznie leczyć
 
Chorobę dzieli się ze względu na formę na:

- inkontynencję parcia; wywoływana jest uczuciem parcia nawet przy niewielkiej ilości moczu w pęcherzu. Nierzadko powiązana z nadreaktywnością pęcherza moczowego;

- inkontynencję stresową (inaczej - wysiłkowe nietrzymanie moczu); spowodowana osłabieniem mięśni miednicy i szybkim wzrostem ciśnienia w jamie brzusznej; do niekontrolowanego wydalania moczu dochodzi podczas śmiechu, kichania, kaszlu, podnoszeniu ciężkich przedmiotów;

- inkontynencję mieszaną, schorzenie łączące dwie powyżej opisane formy;

- nietrzymanie moczu z przepełnienia; zawężenie cewki moczowej (występujące głównie u mężczyzn - w wyniku przerostu prostaty) powoduje częste, niekontrolowane wydalanie moczu w niewielkiej ilości;

- odruchowe nietrzymanie moczu; wywołane dysfunkcją układu nerwowego; pacjent nie odczuwa parcie na pęcherz, który opróżnia się samoistnie;

- pozacewkowe nietrzymanie moczu; objawia się stałą utratą uryny, która może bezpośrednio dostawać się do jamy brzusznej; przyczyną jest wadliwe wrodzone połączenie przewodów moczowych.

Przyczyny

Odmienne przyczyny powodują określoną formę choroby. Ogólnie rzecz biorąc, schorzenie częściej dotyka kobiety niż mężczyzn, ryzyko jego wystąpienia wzrasta z wiekiem, na jakiś rodzaj nietrzymania moczu cierpi 35-30% pacjentek po 45 roku życia. W grupie podwyższonego ryzyka znajdują się także:

- panie w okresie menopauzy;

- osoby, które przeszły zabiegi operacyjne układu moczowo-płciowego;

- pacjenci z: zakażeniem układu moczowego, przerostem prostaty, cukrzycą, zapaleniem pochwy, udarem mózgu, stwardnieniem rozsianym, kamicą nerkową, chorobą Parkinsona, chorobą Alzheimera, guzami systemu urogenitalnego, zaburzeniami lękowymi;

- alkoholicy;

- osoby przyjmujące leki moczopędne;

Leczenie

Choroba rozwija się z różnym nasileniem. W niektórych przypadkach w początkowej fazie nie pojawiają się żadne dolegliwości, inni pacjenci narzekają na bardzo silny ból. Wśród objawów, jedne mijają zaraz po rozpoczęciu terapii, inne pozostają aż do jej zakończenia.

Przed podjęciem leczenia konieczny jest dokładny wywiad lekarski i badania, w celu diagnozy stosuje się m. in. badanie ogólne, posiew moczu, stężenie kreatyniny i mocznika w surowicy krwi, USG, a także specjalistyczne badanie urodynamiczne i radiologiczne.

Od rodzaju choroby zależny jest sposób leczenia, stosuje się leczenie zachowawcze (nieoperacyjne) lub chirurgiczne. W ramach tego ostatniego wykonywane są: plastyka krocza, pochwy lub cewki moczowej oraz (u mężczyzn) częściowa lub całkowita resekcja gruczołu krokowego (w przypadku gdy nastąpił przerost).

Jeśli chodzi o leczenie nieoperacyjne, np. przy wysiłkowym nietrzymaniu moczu, stosuje się farmakoterapię, fizykoterapię oraz ćwiczenia.

W farmakoterapii zalecane są leki hormonalne, przy nadreaktywności pęcherza moczowego, poleca się także leki antycholinergiczne. Fizykoterapia obejmuje m. in. elektrostymulację oraz zabiegi z wykorzystaniem pola magnetycznego. Jeśli chodzi o ćwiczenia, zalecane są te, które mają na celu wzmocnienie mięśni miednicy - kinezoterapia obejmuje m. in. ćwiczenie mięśni Kegla: polega na zaciskaniu mięśni pochwy i odbytu na ok. 8-10 sekund i powtarzaniu tej czynności w krótkich odstępach czasu przez co najmniej 20 minut. Wzmocnione i bardziej elastyczne mięśnie zapobiegają opuszczaniu się narządów i wysiłkowemu nietrzymaniu moczu, ale również zwiększają też satysfakcję seksualną obojga partnerów. Po nabyciu umiejętności napinania mięśni, specjaliści dobierają indywidualny zestaw ćwiczeń do rodzaju i stopnia nasilenia schorzenia.

Pacjentom cierpiącym z powodu nietrzymania moczu poleca się:

- opróżnianie pęcherza zaraz, po odczuciu parcia;
- noszenie ubrań łatwo dających się zdjąć w nagłej potrzebie oddania moczu;
- zapewnienie sobie łatwego dostępu do toalety;
- unikanie alkoholu i kofeiny;
- nie spożywanie napojów na około 2 godzin przed pójściem spać;
- ćwiczenie mięśni Kegla;
- przy nasilonych objawach choroby używanie pieluchomajtek;

Profilaktyka

Wśród działań profilaktycznych specjaliści polecają:

- unikanie infekcji dróg moczowych;
- zachowywanie higieny: mycie narządów płciowych każdego dnia, mycie rąk przed stosunkiem seksualnym;
- regularne oddawanie moczu;
- ograniczenie spożycia produktów zawierających alkohol i kofeinę;
- aktywność fizyczną i walkę z nadwagą;
- zbilansowaną dietę bogatą w błonnik i witaminy;









Źródło: www.senior.pl