Cukrzyca a dieta. Jak wygląda Wasza dieta w cukrzycy?

Kilka przepisów jest w akcji Mam pasję! specjalnie dla diabetyków zobacz, pychota http://www.facebook.com/mampasje

Wystąpieniu cukrzycy można skutecznie zapobiec poprzez włączenie do codziennej diety większej ilości ryb. Badania w Holandii wykazały, że osoby często spożywające ryby były znacznie mniej narażone na rozwój nietolerancji glukozy. Inne badania sugerują, że zwiększenie spożycia jednonienasyconych kwasów tłuszczowych (oliwa z oliwek, olej z awokado) wpływa korzystnie na utrzymanie prawidłowego poziomu cukru we krwi. Dieta osób chorych na cukrzycę powinna zawierać jak najwięcej tych kwasów. Dzienne spożycie tłuszczów nie powinno jednak przekraczać 25 procent zapotrzebowania organizmu na energię.

Dieta chorego na cukrzycę, tak samo jak każdego innego człowieka, powinna być urozmaicona i lekkostrawna oraz przede wszystkim zdrowa. Pozdrawiam wszystkich !Rozwińcie wątek !

Dieta jak dieta ale przepis mam na pyszności ciasto jagodowo - gruszkowe, zaryzykujesz?
150 gram mąki tortowej, 2 łyżeczki proszku do pieczenia, 75 g margaryny, 60 g mielonych migdałów, 2 jajka, starte pasemka skórki i sok z 1 pomarańczy, kilka kropel olejku migdałowego, 2 gruszki bez skóry i gniazd nasiennych, drobno pokrojone, 125 g jagód (albo truskawek, czemu nie?), 1 łyżka cukru trzcinowego

1) piekarnik rozgrzej do temp. 200 stopni, lekko natłuść i wyłóż pergaminem do pieczenia głęboką tortownicę o średnicy 20 cm
2) zmieszaj ze sobą mąkę, proszek, margarynę, migdały, jajka, skórkę i sok z pomarańczy, olejek migdałowy, ubij wszystko na jednolitą masę
3) domieszaj do niej kawałki gruszek i jagody (truskawki), po czym łyżką przenieś całość do tortownicy i posyp po wierzchu cukrem trzcinowym. Piecz 45 - 60 minut aż ciasto będzie spoiste w dotyku

Hmmm, chyba sama sobie jutro zrobię takie ciasto Cukier trzcinowy do kupienia w sklepie ze zdrową żywnością. Pozdrawiam

WITAM Z RANA! Od szesnastu lat jestem na insulinie i...moja dieta tzw scisla trwala przez pierwsze 4 lata. Po tym czasie zaczelam jesc wszystko w mysl zasady, ze jesli mam na cos ochote to znaczy , ze organizm tego potrzebuje. Pozwalam sobie nawet i na ciacha. Oczywiscie wszystko w rozsadnych ilosciach. Nie jem tylko zadnych watrobek, tego nie toleruje absolutnie, po zjedzeniu nawet malenkiego kawalka choruje przez trzy dni. W koncu jakby nie bylo to watrobka jest smietnikiem, wiec... Nie jem slodyczy light bo sa wysoko kaloryczne i zdecydowanie mniej smaczne nicz zwykle( porownalam tabelki na produktach dla diabrtykow i dla zdrowych, wyszlo na to , ze lepiej zjesc mniej, za to smaczniej). w moim akurat przypadku jest tak, ze zdrowa zywnosc nie zawsze jest zdrowa...

Jest nowy przepis dla diabetyków akcji Mam pasję Sola ze szparagami brzmi pysznie

Witaj. Mam pytanie, jeśli oczywiście można. Jak sobie z tym wszystkim poradziłaś? Większośćludzi traktuje to jak wyrok. Poddają się i nie próbują walczyć. Wg mnie to nie jest jeszcze koniec świata ale znam też takich co nie zwarzają na żadne diety i jedzą bez żadnych oporów. Później się męczą, mdleją itp. Nie wiem czy jest to chore ale dla mnie takie podejscie nie odpowiada. Fajnie, że możesz sobie pozwolić na wszystko na co masz ochotę. Też bym tak chciała jednak u mnie jest więcej zakazów, bo oprócz tego, że niektórych rzeczy nie wolno nam wogole jeść to są jeszcze takie na które jestem uczulona i jak tu zaszaleć w kuchni?

witam. Ogolnie mam konkretne podejscie do zycia i tej choroby. Zaczelam chorobe od wyroku- rak trzustki. Okazalo sie , ze to "tylko " blad w sztuce lekarskiej, ale na insuline jestem skazana jak wszyscy diabetycy, ale raka nie bylo. Tamta historia mnie wzmocnila psychicznie. Pracowalam, mialam 31 lat i malo czasu na myslenie. Przez pierwsze lata trzymalam sie scisle zalecen. Balam sie spadkow cukru. Zdarzylo sie zasnac za kierownica i wyladowac w szczerym polu na szczescie. Nie potrafilam spac w nocy z obawy. Wszedzie towarzyszyl mi lek o siebie, o to , ze falszywa diagnoza sie spelni. Na szczescie po kilkiu latach trafilam do dobrego diabetologa. Byl to "stary" lekarz wojskowy. To On pomogl mi zmienic podejscie do choroby. Sam byl cukrzykiem i rozumial pacjentow. Nie trzymal sie scisle ram.od tamtej pory zyje normalnie.Jem co chce, choc jak napisalam wczesniej z ograniczeniami. Trzymam sie jak najdalej od lekarzy i ich niejedniokrotnie niedoksztalcenia w tej materii. W tej chwili mam czasem problem z utrzymaniem poziomow cukru na jednakowym poziomie, gdyz po wypadku zmienil sie moj tryb zycia z ruchliweg na osiadly( uszkodzony kregoslup ogranicza mnie ruchowo). Ale i z tym sobie juz radze.W 2004 roku stres probowal mnie dobic i tez mu sie nie udalo. Nastapila totalna zmiana w moim zyciu. Odeszlam po 20 latach od meza. Zaczelam zycie od nowa, od przyslowiowej lyzki. Adrenalina zrobila swoje. Wyladowalam w szpitalu, ale znow mialam szczescie trafic w rece diabetologa z cukrzyca. Czyli znow dobre rece mi pomogly. Przez te wszystkie lata zrobilam tak naprawde tylko jeden blad . Raz pominelam jedna dawke insuliny i omal nie skonczylo sie to trgicznie. Insulne trzeba przyjmowac regularnie. Pilnowac jak ognia w mrozne dni. Reszta to z czasem nabyta wiedza i rutyna. A o samej chorobie myslec jak najrzadzej. Nie poddawac sie stereotypom. W koncu nawet najmadrzejsze glowy twierdza ze cukrzyca to nie choroba, tylko przypadlosc cywilazacyjna. Miliony osob z nia sie borykaja i radza sobie z gorszym lub lepszym skutkiem. Wyciagajac wniski z doswiadczen innych radzimy sobie ... jakos... Tak mniej wiecej wyglada to u mnie. Efekt koncowy , to po 16 latach brania insuliny: stala waga, w miare mlody wyglad , optymizm, poczucie humoru i brak skutkow ubocznych choroby.