Choroby: Jak powiedzieć swoim bliskim o chorobie? Jak powiedzieć, że nie koniecznie wszystko będzie dobrze?

Hmmm...żyć aktywnie z chorobą taką jak cukrzyca !Dobrze że istnieją tacy ludzie jak Kasia Tupaczewska ,która imponuje odwagą i Mówi "cukrzyca w niczym mi nie przeszkadza !Posłuchajcie wywiadu to sami się przekonacie !www.facebook.com/mampasje Mnie osobiście bardzo zmotywowało !Polecam !

Ja sądzę, ze najgorsza prawda jest lepsza od najsłodszego kłamstwa. Pamiętam czas, kiedy musiałam powiedzieć rodzinie, że może mnie nie będzie, że przegram walkę.....nie jest to łatwe zadanie. Jednak trzeba przygotować najbliższych na taką ewentualność. Nie można dusić w sobie , i być tylko z problemem, chorobą samemu. Gdy jest rodzina przy Twoim boku , i trzyma Cię za rękę ...walka jest łatwiejsza.

Też uważam jak Becia że trzeba poifofmować i chorego że jest chory i samemu będąc chorym najbliższych .Ma się wówczas wsparcie najbliższych

Moim zdaniem to zależy od psychiki chorego.
Moja Mama wiedząc,że ma raka do póki lekarze dawali Jej nadzieję(choć tak naprawdę wiedzieli,że nie ma szans,ale na moją prośbę nie mówili.Wiedziałam,że to załamie Mamę) dzielnie walczyła przez trzy lata,ale z chwilą kiedy lekarka powiedziała "nie ma sensu leczenie,organizm się przed nim broni,pozostaje poradnia paliatywna" choroba zniszczyła Mamę w 2 miesiące.Zero woli walki,chęci do życia,załamanie itp.
Więc ja uważam,że dzięki temu iż nie mówiłam Mamie jaki jest faktyczny stan jej zdrowia i zerowe szanse na wyleczenie miałam Ją dłużej przy sobie.
Ale ja z kolei idąc do lekarza na rozmowę poprosiłam o powiedzenie prawdy i kiedy uslyszałam to właśnie wiedziałam,że ja dam sobie radę psychicznie.Wspierałam Mamę do ostatniej chwili,robiłyśmy plany itp.W sumie lekarka powiedziała,że z tą odmianą raka żyła i tak długo.A ja sądzę,że właśnie dzięki temu,że nie wiedziała jak jest na prawdę.
Czyli tak jak na początku napisałam znając psychikę chorego możemy przewidzieć czy się załamie i pozwoli chorobie się strawić,czy podejmie walkę.

Moja babcie zmarła na raka szyjki macicy, gdyby nie wiedziała na co choruje, jestem pewien, że żyła by dłużej... gdy przyszedł wynik, zadzwoniliśmy do szpitala itd. Kazano przyjechać a, że babcia miała trudności z chodzeniem z powodu nadwagi, to zapytaliśmy czy babcia musi przyjechać osobiście. Pielęgniarka powiedziała, że tak a gdy lekarz zobaczył nas z babcią, zapytał po co ciągnęliśmy ze sobą tę biedną kobietę...a, że już była z nami to i się dowiedziała, wtedy już lekarz nie miał wyjścia jak tylko powiedzieć nam wszystkich choć babcia wiedzieć nie powinna...

To właśnie zależy od psychiki chorego i wieku,a bliscy wiedzą jaki skutek może mieć gdy chora osoba dowie się o wyroku,
Tak, my młodsze pokolenie jesteśmy bardziej świadomi postawionej diagnozy,a takie babcinki?Lepiej niech nie wiedzą.

No właśnie macie rację!
Jeżeli się zna psychikę bliskiej osoby to sami wiem co lepsze,mówić prawdę czy oszukiwać w dobrej wierze.

Jeżeli ktoś jest słaby psychicznie , myslę, ze lepiej będzie pewne rzeczy zachować dla siebie.......tak jak piszecie , wszystko zależy od człowieka.......każda diagnoza jest powalająca z nóg.....dla jednych jest to motywacja do tego, ze walczy , a inny sie załamie zamknie w sobie.