Choroby,Narkomania: co braliście? Jakie narkotyki i jak najczęściej braliście? Jak wygląda Wasze życie?

Nie jest dobrze alby tzw "zaleczony" narkoman wspominał poprzednie życie. Od tego może się zacząc a skonczyc nawrotem

Zależy w jaki sposób osoba uzależniona będzie to wspominać. Jeśli bedzie się wkręcać, przypominac sobie przyjemne chwile, stan po itd... to może skończyć się nawrotem, ale bez przesadyzmu. Każda osoba po terapii powinna znac swoje wyzwalacze, sygnały nawrotu i reagowac na nie żeby nie doprowadzić doostatniej fazy nawrotu - zaćpania.
Jak idę do lekarza to też mnie pyta w wywiadzie co brałam, a nawrotu od tego nie miewam. Więc mogę odpowiedzieć na pytanie Admina.
Zaczynałam od alkoholu, później amfetamina (najpierw do nosa, później dożylnie), marihuana, a skończyłam na heroinie (głównie kompocie) i lekach różnego rodzaju. W międzyczasie różne narkotyki się przewinęły w mniejszych ilościach więc skupiłam się tu na głównych.
W wielkim skrócie to dorobiłam się padaczki polekowej, zakaziłam HCV-em, (którego za miesiąc zaczynam leczyć), pogłębiła mi się depresja i skończyłam na próbie samobójczej niecale 2 lata temu. Kilka nieudanych prób terapii, ucieczek i powrotów na leczenie. Ostatnia próba terapii jak do teraz skuteczna - terapia ambulatoryjna: od ponad 2 lat regularnie chodze na terapię indywidualną, zakończyłam terapię grupową, teraz jestem na grupie treningowej, w kontakcie z psychiatrą, a nie biorę od 20 miesięcy więc niecalych 2 lat (W międzyczasie w lipcu 2 lata temu właśnie zaliczyłam oddział psychiatryczny po próbie samobójczej). Chodzę też na mityngi Anonimowych Narkomanów, tam też znalazłam trzeźwiejących znajomych i wsparcie. Teraz mam 32 lata i próbuję wrócić do normalnego życia. Udało mi się po 5 latach przerwy cudem dokończyć studia jeszcze jak ćpałam, niecały rok temu zaczęłam pracować, mieszkam z rodzicami, przez grzanie nie miałam czasu na założenie rodziny i mam nadzieję, ze jeszcze uda mi się to nadrobić, chociaż postanowiłam sobie, że najpierw muszę zająć się sobą i sama ze sobą dojść do ładu zanim pomyślę o związku czy założeniu rodziny. Straciłam ponad 10 lat życia, zdrowie, zaufanie ludzi też najbliższych, skrzywdziłam siebie i bliskich, którzy na to patrzyli, których oszukiwałam i okradałam i jeszcze troche... niestety żeby mieć na heroinę człowiek jest w stanie robić takie rzeczy, o których nigdy na trzeźwo by nie pomyślał, ale nie ma co płakac nad rozlanym mlekiem. Tak by mozna wymieniać do bólu.
Myślałam, że nidgy nie wyjdę z depresji, pragnienie zniknięcia i śmierci towarzyszyło mi 7 razy w tygodniu przez miesiące, a nawet lata. Nie wiedziałm wyjścia. Teraz nie czuję euforii, ale w sumie czuję zadowolenie. Pomimo lepszych i gorszych dni mogę powiedzieć, że nie pamiętam kiedy czułam się na tyle dobrze jak teraz. I wiem jedno. Najpierw trzeba leczyć się z uzależnienia i utrzymac abstynencję, później można dopiero zająć się bardziej swoją psychiką, innymi problemami i leczeniem depresji, nawet farmakologiczne leczenie nic nie daje jeśli co jakiś czas wraca się do brania chociażby nie zdarzało się to często.
I nawet czasem warto przypomnieć sobie "poprzednie życie" żeby móc zobaczyć na jakim etapie się było, zmiany jakie w nas zaszły i róźnice w tym jak żyliśmy, a jak możemy żyć gdy nie bierzemy.

Oluś każdy z nas reaguje na swój sposób. W większosci przypadków wspomnienie fizycznej "przyjemnosci" związanej z braniem. Wolę nie ryzykowac bo nie wiem jak długo dam rade opierac się.

Jasne Misia, napisałam jak ja mam i rozumiem, że mówienie o tym może być wyzwalaczem, jak piszesz dla Ciebie jest - i super, że o tym wiesz i go unikasz. Bo o to właśnie chodzi.