Kolejny ponury dzień.

Wyjście z łóżka wydaje się niemal niemożliwe.

W szlafroku i ciepłych kapciach człapiesz do kuchni, żeby zrobić śniadanie...

Boże, dlaczego ja?!!

Każdy z nas cierpiał, cierpi, lub będzie cierpiał. Bolą słowa, szczególnie te artykułowane z siłą karabinu, bolą czyny, te które powinny być, a ich nie ma, lub te które są, a wolelibyśmy o nich zapomnieć...

Dopadają nas choroby, zdrady, potyczki z dniem codziennym, ze znieczulicą, z nieświeżym oddechem szefa i spoconą koszulą landlorda...

Dziś ty, jutro ja...

Każdy...

 

Pytanie czy wstaniemy z tego łóżka, zjemy śniadanie i pójdziemy walczyć...czy raczej zjemy śniadanie, popijając łzami i wrócimy do ciepłej pościeli z nadzieją,  że nie spadnie nam na głowę sufit?

Moja babcia zawsze powtarzała, jak bardzo cieszy ją, że może pójść na spacer bez obawy, że ktoś będzie do niej strzelał, że może założyć ukochane butki z delikatnej skóry, zamiast cieżkich buciorów brata, w którch chodziła na zmianę ona i jej troje rodzeństwa, że może co rano zjeść świeżą bułkę, a nie chleb, z którego zeskrobywała pleśń...

Wiadomo, że czasem ciężko się podnieść, że niektóre wydarzenia łamią nam kolana...

Mimo wszystko podnośmy się...stawiajmy czoła rzeczywistości...chowanie głowy w piasek i tak nie przyniesie ukojenia...

Świat jest piękny i obrzydliwy zarazem...

Wszystko zależy od tego, pod jakim kątem będziemy patrzeć...
 





Źródło: www.wiadomosci.onet.pl
Zdjęcie: www.images.google.pl