Od dawna szukano środka pozwalającego zachować pełnię sił seksualnych. Rozmaite specyfiki miały zapewnić płodność i chęć spełniania „małżeńskich uczynków”, Już w starożytności spożywano w tym celu pokarmy i napoje „ze stołu bogini płodności” Afrodyty (skąd wzięła się ich nazwa), ale największy rozkwit produkcji miłosnych mikstur przypada na średniowiecze.

Mieszanki z pazura pantery, kału nietoperza, spermy krokodyla, brzucha ropuchy, jąder zwierząt znanych z jurności oraz ziół dodawano do potraw i wina, by zagwarantować sobie dozgonne uczucie i niesłabnące pożądanie. Wśród dawnych afrodyzjaków można również znaleźć takie dziwactwa, jak nos hipopotama, język gęsi i ogon aligatora. W medycynie ludowej jako afrodyzjak traktowano dodawanie do pokarmów wydzielin z narządów rodnych (kilka kropel krwi miesiączkowej, nasienie, wydzielinę śluzową z pochwy), nasienie zwierząt uosabiających zmysłowość (byk, ogier), jądra kozłów, kogutów, kawior, móżdżek, sproszkowane rogi jelenia syberyjskiego, mięso żółwi, węży.

Ludwik XIV wysoko cenił raki i trufle, a Casanova – ostrygi. Jadał ich na śniadanie dwa tuziny. I temu zawdzięczał swą osławioną męskość. Była to jednak bardzo kosztowna kuracja. Ostrygi, by miały swą magiczną moc i smak, muszą wylądować na talerzu żywe. Kiedy są martwe nie dość, że wstrętnie smakują to ich zjedzenie grozi poważnym zatruciem, a nawet śmiercią smakosza.
Dr Zbigniew Lew- Starowicz dzieli afrodyzjaki na następujące grupy.:

Środki roślinne

To przede wszystkim konopie, zwane nektarem ekstazy. Popularne w Indiach (pierwszą wzmiankę o nich spotykamy w 800 r. p.n.e.) uważane były za najlepszy afrodyzjak, który doprowadził do ekstazy miłosną parę Sziwę i Parwati. Były stosowane w tajemnych misteriach erotycznych w tentryzmie, a także w wielu krajach Azji;

Mak – stosowany był jako afrodyzjak w Asyrii, Egipcie, Grecji, w krajach Azji, Europy. Na Wschodzie określano go mianem „pigułek wesołości”. Żeń-szeń – jeden z najstarszych i najbardziej popularnych afrodyzjaków, od stuleci używany był w Chinach. Korzeń żeń-szeń zawiera wiele substancji biologicznie czynnych, które sprzyjają aktywności seksualnej, wzmacniając organizm. Mandragora – jeden z najbardziej popularnych afrodyzjaków w kulturze świata, począwszy od starożytności. Wzmianki o niej znajdujemy już w Starym Testamencie. Analiza chemiczna tej rośliny wskazuje, że działanie pobudzające zawdzięcza wielu alkaloidom. Miód – choć uważany za jeden z popularnych afrodyzjaków, to analiza chemiczna nie wydzieliła substancji o działaniu pobudzającym seksualnie. Jednak znajdujące się w nim enzymy, kwasy organiczne i nieorganiczne, substancje mineralne, witaminy i hormony, mają wpływ na aktywność seksualną.

Do afrodyzjaków zalicza się także: anyż (ceniony przez greckiego lekarza Dioskadiresa), awokado (cenione przez Azteków), bazylia (ceniona w krajach islamu), brzoskwinia (różne kultury), cebula (uchodząca za afrodyzjak w Gracji), czekolada (w XVII w. popularny afrodyzjak we Francji), seler (afrodyzjak Madame de Pompadour), trufle (zalecane jako afrodyzjak Napoleonowi).

Środki zwierzęce

Najbardziej znane i popularne są owoce morza, a wynika to z kilku przyczyn: wartości odżywczych (sole mineralne, wartościowe białko), związków z kultami religijnymi (bóstwa płodności), skojarzeń erotycznych (dotyk, wygląd, smak, zapach).




Źródło: www.kobieta.wp.pl