Zauważyłeś, że ostatnio więcej zapominasz? Obsesyjnie obawiasz się choroby Alzheimera? Jeżeli martwisz się i szukasz porady w tekstach takich jak ten, najprawdopodobniej nic ci nie jest.

Dokładnie pamiętam dzień, w którym zgubiłam swoje szklane kulki. Miałam cztery lata i długo przez to płakałem przed pójściem do łóżka. Jednak dla dorosłych utrata kulek – lub sam lęk przed tym – jest dużo poważniejszym problemem.

Dlatego często widujemy w gazetach nagłówki na temat walki lub zapobiegania chorobie Alzheimera, takie jak w tym tygodniu: "Ćwicz, by uniknąć demencji". Na szczęście zjawisko zapominania może być oznaką mniej poważnych stanów niż choroba Alzheimera.

Istnieje bowiem mnóstwo innych możliwych przyczyn dziurawej pamięci, na przykład stres lub lęk. Człowiek spięty może odnosić wrażenie, że jego pamięć „ulatuje”. W rzeczywistości to nieprawda. Problem polega w istocie na tym, że informacja nie trafia do świadomości, bo człowiek jest zbyt spięty, by się odpowiednio skoncentrować. Rezultat? Wpada w panikę, że traci pamięć. To zaś sprawia, że niepokój rośnie. Symptomy stają się coraz bardziej dokuczliwe – i zaklęty krąg się zamyka.

Depresja może powodować takie same skutki. W stanie rezygnacji trudno przetwarzać fakty i liczby. To zaś oznacza, że gdy będą nam potrzebne, wystąpią trudności z ich odzyskaniem. Inną przyczyną może być nadużywanie narkotyków i alkoholu. Jeśli mózg jest przez połowę czasu zalany lub przyćmiony, nic dziwnego, że nie funkcjonuje jak należy.

Pozostaje wreszcie zwykły proces starzenia się. W miarę przybywania lat wiele rzeczy nam wypada lub usycha: włosy, skóra, zapał do seksu i tak dalej. Tak samo jest z pamięcią: to zupełnie normalne, że słabnie po przekroczeniu wieku emerytalnego. Spece nazywają to „upośledzeniem pamięci związanym z wiekiem”. My zaś furtką do starości.

Jak odróżnić, czy mamy do czynienia z jedną ze wspomnianych możliwości, czy też z chorobą Alzheimera? Może to być trudne. Są jednak pewne wskazówki. W przypadku demencji pamięć pogarsza się stale, zaś jeśli padamy ofiarą stresu, lęku lub depresji zapominanie wiąże się z naszym aktualnym, gorszym nastrojem. Poza tym jeśli kłopoty z zapamiętywaniem mają związek z naszym obecnym stanem ducha, informują nas o tym inne symptomy: na przykład zbiera nam się na płacz lub jesteśmy podenerwowani.

Inną oznaką, że problem nie wynika z choroby Alzheimera, jest to, iż człowiek w ogóle ma świadomość kłopotów z pamięcią. I prawdopodobnie niepokoi go fakt, że nie potrafi ocenić, czy to „zwykle starzenie”. U osób z demencją może być odwrotnie: pozostają w błogiej nieświadomości jakichkolwiek problemów.

Ponadto choroba Alzheimera upośledza nie tylko pamięć. Cierpiące na nią osoby mogą mieć kłopoty ze znalezieniem odpowiedniego słowa lub z nazywaniem przedmiotów. Miewają trudności z określeniem daty lub miejsca, w którym się znajdują. W późniejszym stadium niewykluczone są też zmiany w ich osobowości lub zachowaniu, na przykład stają się drażliwe lub zaniedbują higienę.

Jeśli więc jesteś wystarczająco zaniepokojony – i sprawny – by czytać ten artykuł, zapewne nic ci nie jest. Gdyby jednak powyższe objawy pojawiły się u starszego krewnego lub gdyby jego słaba pamięć zaczęła mu przeszkadzać w życiu, nie da się wykluczyć, że sprawa przedstawia się inaczej. Szczególnie jeśli osoba ta twierdzi, że nic jej nie jest.

To nas prowadzi do kolejnego problemu. Taki człowiek powinien zgłosić się na badanie i może potrzebować leczenia lub pomocy w domu. Im bardziej jednak jego stan będzie się pogarszał, tym mniej będzie zdawać sobie z tego sprawę – niewykluczone więc, że nie będzie widział potrzeby pójścia do lekarza.

Należy spróbować delikatnej perswazji. Wyjaśnić tej osobie, że nie próbujemy ograniczyć jej niezależności – czego wielu starszych ludzi się obawia – tylko ją podtrzymać. Powiedzmy też szczerze, dlaczego potrzebna jest wizyta u lekarza. Nie ściągajmy tam krewnego pod fałszywym pretekstem, bo stracimy jego zaufanie.

Powodzenia. A jeśli znajdziecie gdzieś szklane kulki, pamiętajcie, że są moje.






Źródło: www.zdrowie.onet.pl