Według badań problem niedosłuchu (głuchoty starczej) dotyczy ponad 20 proc. mieszkańców naszego globu, który skończyli 55 rok życia, około 25 proc. ludzi w wieku ponad 65 lat, oraz 33 proc. tych którzy skończyli 75 rok życia. Statystycznie częściej dotyka mężczyzn niż kobiet. Tak duży odsetek populacji dotknięty problemem niedosłuchu spowodował, że medycyna coraz bardziej zajmuje się tą przypadłością. Choć nie ma skutecznego leku mogącego pomóc w odzyskaniu słuchu. Proces postępującej głuchoty można jednak spowolnić.

Ucho ludzkie to skomplikowany system przechwytywania i analizy dźwięków. Nasze ucho składa się z trzech podstawowych części: ucho zewnętrzne, wewnętrzne i środkowe. Ucho zewnętrzne jest odpowiedzialne za zbieranie dźwięków z otoczenia. Za pomocą bębenka przekazuje wibracje do ucha środkowego, które odpowiednio wzmaga wibracje i przekazuje je do ślimaka w uchu wewnętrznym, gdzie za pomocą komórek rzęsatych i nerwu słuchowego są dostarczane do mózgu, tam są rozpoznawane jako konkretne dźwięki.

Starzenie się jest procesem stale postępującym i nieodwracalnym. Dotyka on całego organizmu, nie pomijając komórek słuchowych. W wyniku uszkodzeń i starzenia się neuronów osoby starsze borykają się z niedosłuchem. Trudno jednoznacznie ocenić, wiek w którym słuch zaczyna się pogarszać. Przeprowadzone badania nie wykazały jakiegoś progowego wieku, w którym wykryto problem niedosłuchu. Stwierdzono, że jest to sprawa indywidualna, a sam rozwój choroby może trwać od 25 do nawet 30 lat. Do grupy tak zwanego największego ryzyka zagrożeniem głuchotą starczą zalicza się osoby, które nadmienienie obciążały słuch w młodszym wieku. Niejednokrotnie u takich osób problemy ze słyszeniem obserwowano dużo wcześniej, a dopiero po przekroczeniu 55 roku życia przybrały one na sile. Przyczyn głuchoty upatruje się również w chorobach, które mają wpływ na komórki nerwowe w uchu. Niedosłuch bywa też dziedziczny.

Objawy

Głuchoty starczej nie nabywa się od razu. Jest to proces stopniowy i postępujący. Charakteryzuje on się równomiernym, obustronnym upośledzeniem słuchu. Na początku choroby nie słyszymy tonów o wysokiej częstotliwości. Z biegiem czasu chory nie słyszy także tonów o średniej częstotliwość, ma problemy ze zrozumieniem mowy, słyszy uciążliwe szumy w uszach, ogólnie obniża się jego ostrość słuchu. Niedosłuchowi starczemu często towarzyszą zawroty głowy, związane ze zmianami naczyniowymi.

Aspekty społeczne choroby

Osoby borykające się z głuchotą starczą bardzo często lekceważą ten problem. Kłopoty ze słuchem sprawiają, że odczuwają często dyskomfort podczas kontaktów z otoczeniem, izolują się w swoim własnym świecie. Przez swoją wadę często są postrzegane jako osoby mało inteligentne, którym wszystko trzeba „po kilka razy powtarzać”. Chory bardzo często unika kontaktu z ludźmi nie chcąc narażać się na nieprzyjemne sytuacje. Rzadko zabiera głos w dyskusji.

Izolacja społeczna może doprowadzić, że osoby dotknięte głuchotą starczą będą narażone na popadanie w przypadłości natury psychicznej (depresja), lub będą zmuszone wcześniej zrezygnować z życia zawodowego (niski stopień samooceny).

Zapobieganie i leczenie

Głuchoty starczej nie da się wyleczyć, jednak można zapobiegać przyczynom jej powstawania. Przede wszystkim należy dbać o swój słuch. Jeśli w pracy jesteśmy narażeni na hałas musimy wymagać od pracodawcy odpowiednich środków zabezpieczających nasze uszy.

Gdy już dotknie nas problem niedosłuchu, w żadnym wypadku nie można go ignorować. Należy od razu zgłosić się do odpowiedniego lekarza (badania najczęściej są bezpłatne), który określi ubytek słuchu i przyczynę jego powstania. Gdy zostanie stwierdzona głuchota starcza, nie należy popadać w panikę. Na rynku istnieje cała gama aparatów słuchowych zdolnych poprawić nasz słuch.



Źródło: www.choroby.senior.pl
Zdjęcie: www.choroby.senior.pl