Co zrobić, gdy wiemy, że ktoś bliski nie daje sobie rady psychicznie i ma myśli samobójcze, nie chce udać się po pomoc do psychologa, a pomoc rodziny czy znajomych na nic się nie zdaje? E.
 
E. – zbyt wiele jest tu niepokojących objawów, które wskazują na to, że bliska Ci osoba choruje na depresję i nie ma innej możliwości, jak poszukanie dla niej pomocy specjalistycznej. Nie piszesz, czy zdarzyło się coś konkretnego w życiu tego człowieka, czego nie jest w stanie udźwignąć, czy też ten stan pojawił się bez jednej konkretnej przyczyny, czyli „skradał” się od dawna i teraz dopiero w pełni się ujawnił.

Niezależnie od tego, zawsze za depresją stoi bezradność i bezsilność wobec tego, co się czuje i jak wygląda dotychczasowe życie. Depresja jest jednak nie tylko stanem uczuć, ale także i ciała, mózgu, które „zmęczone” długotrwałym „trudem życia”, zaczyna nie radzić sobie ze stresem. W takim stanie człowiek na każdą nową sytuację patrzy jakby przez "smutny filtr", tym samym potęgując swój stan. Koło zamknięte. Wtedy najmądrzejszym rozwiązaniem jest kontakt z lekarzem – psychiatrą, który wesprze pacjenta lekami oraz z psychoterapeutą, który pomoże dotrzeć do źródła depresji i potem pomoże szczęśliwiej żyć.

To bardzo trudne, ale spróbuj namówić tę osobę na kontakt z lekarzem lub terapeutą. Idź z nią, poczekaj na nią, by wiedziała, że dla kogoś jest ważna. Ustal, że jeżeli ta wizyta nie będzie się jej podobała poszukacie kogoś, komu ona bardziej zaufa. W takiej relacji bowiem musi pojawić się gotowość szukającego pomocy do otworzenia się przed tym akurat człowiekiem.

Pamiętaj też, że ludziom, którzy są w takim stanie nie pomagają słowa typu: "inni mają gorzej, zobacz, masz to i tamto, tym się ciesz". To są słowa, które tylko pogłębiają stan chorego, uświadamiając mu, że nie potrafi się tym cieszyć, że z tym, jak się teraz czuje, nie jest akceptowany i jeszcze bardziej „wpada” w swoje uczucie osamotnienia.





Źródło: www.zdrowie.onet.pl