Charakterystyczny dla tego zespołu jest wieczorny kaszel po położeniu się na wznak, spowodowany odpływaniem do oskrzeli wydzieliny zalegającej w ciągu dnia w zatoce szczękowej.

Wśród objawów klinicznych wymienia się: poranne cuchnięcie z ust, poranne wymioty, osłabienie, drażliwość, szybkie męczenie się. W RTG zatok obserwuje się zmiany wysiękowo-obrzękowe z zachowaniem powietrzności ujść naturalnych. Płuca osłuchowo oraz w badaniach radiologicznych pozostają prawidłowe. Dużym problemem jest jej nawrotowość, szczególnie w chłodniejszych porach roku. Wystapienie zaspołu zatoko-oskrzelowego jest związane często z wcześniejszym przebyciem ciężkiej choroby dróg oddechowych lub ostrej choroby zakaźnej.

Dokładny mechanizm choroby nie został do końca poznany. Uważa się , że w wyniku toczącego się w zatokach infekcyjnego procesu zapalnego gromadzi się w nich spora ilość wydzieliny śluzowo-ropnej. Ponieważ ujścia naturalne zatok są drożne, w czasie snu spływa ona do gardła, a następnie w fazie snu głębokiego, kiedy nie występuje odruch połykania, dalej przez krtań i tchawicę do dolnych dróg oddechowych. Sprzyja temu wysokie położenie krtani u dzieci - choroba nie dotyczy dorosłych. Ściekająca wydzielina drażni receptory kaszlowe i wywołuje ataki silnego, męczącego kaszlu.

Dotyczy najczęściej dzieci między trzecim a dwunastym rokiem życia, ale zdarza się także u młodszych, a nawet niemowląt (maja one wykształcone jedynie zatoki sitowe, zatoki szczękowe wykształcają się od połowy drugiego roku życia, zatoki czołowe dopiero w wieku przedszkolnym, natomiast zatoki klinowe w wieku szkolnym). Dorośli nie chorują na nią.

Leczenie schorzenia powinno być wieloczynnikowe. Stosuje się terapię antybiotykową, leczenie mukolityczne, aerozoloterapię i szczepionki stymulujące układ odpornościowy. Niekiedy konieczne jest usunięcie przerośniętych migdałków; pozytywną rolę odgrywa również leczenie klimatyczne.






Źródło: www.e-diagnoza.pl