Jergon Sacha.

Występowanie.
Wilgotne lasy tropikalne Peru.

Surowiec leczniczy.
Ziele rośliny,rzadko ogonki ,kłącza.

Skład chemiczny.
W roślinie obecne są głównie substancje o działaniu antyoksydacyjnym:taniny,flawony,flawanony,antocyjanidny,fenole proste,steroidy,saponiny,alkaloidy,cukry redukujące i nieredukujące,gunu,ślyzy,pektyny,żywice oraz tłuszcze.

Zastosowanie.
Substancje czynne zawarte w odwarach z tego surowca wykazują działanie przeciwdrgawkowe,również przeciw drżeniu rąk.Wzmagają też odporność organizmu.Surowiec ze względu na właściwości przeciwhistaminowe,przeciwalergiczne oraz przeciwzapalne stosowany bywa w przypadku wystąpienia pasożytów skóry,ugryzienia przez południowoamerykańską rybę raję lub ukąszeń przez węże.
Ziele rośliny używa się pomocniczo w leczeniu wrzodów żołądka popijając odwar.Odwar z samych korzeni leczy biegunki.W przypadku guzów łagodnych i złośliwych zmiażdżone ziele nakłada się w postaci okładów na chore miejsca.Są również informacje że duże dawki tego surowca mogą działać antykoncepcyjnie.
Przeprowadzono w Peru doświadczenia u osób z wieloletnim zakażeniem HIV,podając im skoncentrowane napary z mieszanki jergon sacha i vilcacory,uzyskano ogólną poprawę zdrowia,a zakażenia oportunistyczne nie wystąpiły.

Kasztanowiec zwyczajny

Występowanie i wygląd zewnętrzny

Jest okazałym drzewem. Nigdy nie tworzy lasu ani nie rośnie w większych skupiskach, lecz tylko pojedynczo lub po kilka. Według badań uczonych niemieckich i japońskich zjawisko to tłumaczy się tym, że kasztany wymagają do swego rozwoju określonych pierwiastków promieniotwórczych z gleby. Owoce-kasztany nabierając właściwości specyficznego napromieniowania w czasie wzrostu mają już dziś między innymi zastosowanie w japońskich szpitalach w leczeniu reumatyzmu, gruźlicy i innych chorób. Choremu nakłada się na parę godzin rodzaj kamizelki z wszytymi wewnątrz kasztanami albo zaleca się noszenie kasztanów w kieszeniach przy takich dolegliwościach jak: reumatyzm, artretyzm i inne. Kładzie się również owoce kasztana pod materac , w czasie wypoczynku nocnego. W niektórych gospodarstwach domowych i w przechowalniach jarzyn (a zwłaszcza ziemniaków) stwierdzono, że ślimaki odstępują i nie żerują w miejscach, gdzie rzucono choćby tylko kilka lub kilkanaście owoców kasztanowca.

Surowiec

Leczniczym surowcem kasztanowca są kasztany, a także okazałe kwiaty stojące na drzewie wśród liści jak lichtarze w postaci złożonego grona, białe, a czasem czerwone, (te ostatnie nie lecznicze) oraz kora. Dojrzałe kasztany zbiera się jesienią, rozdrabnia i suszy w przewiewie. Następnie dosusza w temperaturze około 60 ° C. Kwiaty, zebrane w czasie słonecznej pogody, suszy się w temperaturze otoczenia, zaś korę zbiera się z gałązek na wiosnę.

Główne związki, ich właściwości i zastosowanie.

Surowiec ma smak gorzki i ściągający, jest bez zapachu i zawiera wiele aktywnych substancji i., m.in. trójterpentynowe saponiny, flawony, kumaryny, garbniki, a także witaminy B6, B12 i inne związki dotychczas mało zbadane.

Owoce, kwiaty i kora kasztanowca działają przeciwzapalnie, ściągająco i wzmacniająco na układ krwionośny. Z powodzeniem stosuje się ten surowiec wewnętrznie przy pękających żylakach, guzach krwawniczych odbytnicy, przy sklerozie i reumatyzmie, a także wykrztuśnie w zastarzałych bronchitach i zaflegmieniu płuc u nałogowych palaczy.

Przygotowanie surowca: l łyżkę surowca zalać 1 szklanką przegotowanej i ostudzonej wody, podgrzewać nie dopuszczając do wrzenia około 15 minut. Następnie odstawić dla lepszego naciągnięcia i ostudzenia. Odcedzić i pić dwa razy dziennie po pół szklanki zawsze świeżo przygotowanego naparu. Mieszanki, w skład których wchodzi kasztan, stosować wg przepisu podanego na opakowaniach. Zarówno gotowe mieszanki, preparaty, wyciągi owoców kasztanowca, jak również czopki o nazwie Hemoral oraz maść Aesculan są dostępne w aptekach i Herbapolu.

Jasnota biała.

Występowanie.
Występuje na na przychaciach,przydrożach,w zaroślach,pod płotami,w ogrodach i parkach.

Surowiec.
Surowcem jasnoty jest kwiat.

Skład chemiczny.
W kwiatach występują garbniki,śluzy,flawonoidy,saponina,olejek,glikozyd stachydryna,aminy,cholina,tyramina.

Zastosowanie.
Obecnie kwiat jasnoty zaleca się przede wszystkim jako środek zmniejszający nadmierne krwawienie miesięczne.Ponadto do irygacji przy upławach i zapaleniu narządu rodnego.
Używany też jest jako środek powlekający i przeciwzapalny w schorzeniach górnych dróg oddechowych.Niekiedy zalecana jest jako łagodny środek moczopędny.
W kosmetyce kwiat jasnoty może służyć do barwienia blond włosów.W Irlandii i Szwecji młode pędy i korzenie jasnoty spożywa się w postaci sałatek.
Liście jasnoty z kształtu przypominają liście pokrzywy,dlatego też nazywana je głuchą pokrzywą.

Jeżyna fałdowana.

Występowanie.
Jeżyna występuje na brzegach lasów,skarpach,miedzach,;przydrożach,często w dużych skupiskach.

Surowiec.
Surowcem jeżyny jest liść i owoc.

Skład chemiczny.
Liście jeżyny zawierają garbniki,kwasy organiczne,flawonoidy i niewielkie ilości witaminy C.
Owoce zawierają:antocyjany,cukry,sole mineralne,witaminę C,karotenoidy,cukry,sole mineralne,żelazo,fosfor,magnez,miedź,wapno.

Zastosowanie.
Obecnie w lecznictwie liść jeżyny jest już rzadko używany jako środek ściągający przy nieżytach przewodu pokarmowego,zielarze zalecają liście jeżyny jako składnik mieszanek ziołowych w lżejszych postaciach cukrzycy.
Ze świeżych owoców jeżyn można sporządzić konfitury,wina,syropy,dżemy,napoje chłodzące,galaretki,kompoty.Owoce cenione są w żywieniu dietetycznym szczególnie w stanach ozdrowieńczych i przy niedokrwistości.
Napój przygotowany z młodych wysuszonych pędów i liści używany jest w niektórych krajach w Czechach jako namiastka herbaty naturalnej.

Jemioła pospolita.

Występowanie.
Jemioła jest pasożytem,jej lepkie jagody przenoszą z drzewa na drzewo ptaki.Jest widoczna zimą na bezlistnych drzewach,ma przekrój kolisty.

Surowiec.
Surowcem są liście,łodygi,owoce zażywane od wewnątrz są trujące.

Skład chemiczny.
Ziele jemioły zawiera:aminy,alifatyczne-cholinę i acetylocholinę,alkaloid wiskotoksynę,glikoproteiny i kwasy organiczne.

Zastosowanie.
We współczesnej medycynie stwierdzono że jemioła wywiera silne działanie regulujące na układ krążenia,zarówno na ośrodek naczynioruchowy,jak i na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych,zwiększa częstotliwość skurczów serca i rozszerza naczynia powodując długotrwałe obniżenie ciśnienia.
Jemioła wchodzi w skład mieszanki przeciwmiażdżycowej Sclerosan i kropli nasercowych Neocardina.

p.Maria Treben poleca
Picie herbatki z jemioły wpływa na trzustkę dzięki czemu usuwana jest przyczyna cukrzycy.Jemioła jest bardzo dobrym środkiem przeciw zwapnieniu tętnic.Jest też wysoce zalecana przy udarze mózgu,jeśli się pije wcześniej herbatkę nie dojdzie do udaru,jeśli dojdzie do udaru mózgu polecana jest taka kuracja:
pić przez sześć tygodni po 3 szklanki herbatki dziennie,następnie przez trzy tygodnie po 2 szklanki,a potem przez dwa tygodnie po1 szklance dziennie.Pije się po pół szklanki przed i po posiłku i tak:pierwsza szklankę należy wypić przed i po śniadaniu,drugą przed i po obiedzie,trzecią przed i po kolacji.
Herbatka z jemioły jest również stosowana jako środek hamujący krwawienia,zażywana doustnie hamuje krwawienia płucne oraz krwawienia jelitowe.
Jemioła świetnie działa jako środek nasercowy i pobudzający krążenie,jemioła podwyższa ciśnienie jeśli jest za niskie i obniża ciśnienie jeśli jest za wysokie.
Także kobiety powinny pić herbatkę z jemioły,normuje krążenie,usuwa zaburzenia macicy i zaburzenia miesiączkowe,nadmierne krwawienie.Po dolegliwościach okresu przekwitania z kołataniem serca,częstoskurczem,uderzeniami gorąca,uczuciem niepokoju i dusznościami powinno się pic herbatkę z jemioły przez kilka lat;.
Niepłodność kobiecą-jemiołę należy dobrze umyć i jeszcze z wilgotnej wycisnąć sok w sokowirówce,zażywa sie 25 kropli soku na czczo,pół godziny przed śniadaniem,oraz wieczorem przed pójściem spać.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/dd/Mistletoe_1.jpg/450px-Mistletoe_1.jpg

Lawenda lekarska

Występowanie

Lawenda jest rośliną śródziemnomorską i tam dziś spotyka się ją dziko rosnącą na glebach wapiennych, ale jest tam również uprawiana na większą skalę. W wielu krajach Europy, u nas również, uprawia się lawendę jako surowiec dla przemysłu perfumeryjnego i farmaceutycznego.

W ogrodach rośnie także dobrze, ale tylko w ziemi nie zachwaszczonej, w miarę wilgotnej, zasilanej, wapiennej i w miejscach słonecznych. Aby przetrwała surowe zimy, należy ją lekko nakryć.

Wygląd zewnętrzny

Łodygę ma wzniesioną i wyrastającą od 20-60 cm wysokości. Liście równowąskie, lancetowate, całe pokryte kutnerem, na brzegach lekko podwinięte i osadzone parami okółkowo i naprzemianlegle. Kwiaty drobne, fiołkowoniebieskie, prawie bez szypułek, zebrane na szczytach łodyg w kłoskowate kwiatostany o bardzo silnym i przyjemnym zapachu. Smak szczypiącogorzki.

Surowiec

Kwiaty, które zbiera się wraz z całym kwiatostanem, gdy w połowie są rozwinięte, a reszta zaczyna dopiero zakwitać.

Ścięte kłosy kwiatów suszy się w cieniu na powietrzu albo też w suszarni, w temperaturze nie przekraczającej 35° C, następnie wykrusza się kwiaty i przechowuje w naczyniach szczelnie zamykających się (najlepiej w słoikach typu "twist", chroniąc je przed utratą najbardziej aktywnych i zapachowych substancji). Susz kwiatów powinien zachować barwę naturalną.

Główne związki, ich właściwości i zastosowanie

Głównym składnikiem kwiatów lawendy jest złożony olejek eteryczny (4,5%) o właściwościach uspokajających i wybitnie bakteriobójczych, zwłaszcza bakterie ropotwórcze. Surowiec ten działa także moczopędnie, rozkurczowo, pobudza czynności żołądka i uaktywnia gruczoły wydzielania wewnętrznego. Zawiera także garbniki (12%), antocyjany i inne związki.

Kwiat lawendy ma duże zastosowanie w przemyśle perfumeryjnym i kosmetycznym do produkcji olejku lawendowego, wyciągu lawendy na spirytusie, ich różnych przetworów pochodnych, wód kolońskich, perfum i innych środków kosmetycznych.

Brzoza brodawkowata

Występowanie

Lasy, zręby, słoneczne polany, przydroża, gleby kwaśne i piaszczysto-gliniaste.

Wygląd zewnętrzny

Drzewo - wysokość od 6-20 m. Kora biała, trochę popękana. Liście - parami osadzone na krótkopędach, trójkątne, ostro zakończone, brzegiem podwójnie piłkowane, za młodu lepkie. Gałązki zwisłe, płaczące, pokryte żywicznymi gruczołkami. Kwiaty zebrane w gęsto zbite podłużne wisiorki, oddzielnie żeńskie grubsze i krótsze, męskie - cieńsze i podłużne. Żeńskie przekształcają się w końcu w drobne oskrzydlone orzeszki.



Surowiec

Liście, pączki, sok brzozowy (oskoła).


Główne związki, ich właściwości i zastosowanie

Zarówno dojrzałe liście brzozy, jak i jej pączki, choć w mniejszym stopniu, działają moczopędnie, napotnie i odkażająco, nie podrażniają schorzałych nerek i pęcherza. Zawierają cały szereg czynnych substancji, a między innymi flawonoidy, najbardziej aktywne w tym zakresie, garbniki, sole mineralne, związki żywiczne, olejek lotny, a także kwas askorbinowy (witamina C). Napar liści brzozy pomaga wydalać wraz z moczem trujące i szkodliwe dla organizmu substancje, a zwłaszcza jony sodu i chloru. Korzystnie: działa przy gośćcu, dnie, puchlinie wodnej oraz kamicy nerkowej i pęcherzowej. Jako lek moczopędny i napotny napar z liści brzozy pije się kilka razy dziennie małymi porcjami. Napar: 1 łyżkę suszonych liści brzozy zalać szklanką wrzątku i odstawić pod przykryciem na 10 min: do naciągnięcia. W razie zażywania mieszanek ziołowych jak Urosan, Urogran, Reumosan i inne, w skład których wchodzi liść brzozy, brać według wskazówek podanych na opakowaniu.

Napar z lepkich pączków brzozy może być użyty przy tych samych schorzeniach, choć z mniejszym efektem: Dzięki zawartości większej ilości związków żywicznych surowiec ten jako odwar może być stosowany jako dodatek do kąpieli przy egzemie i różnych schorzeniach skórnych. Sok brzozowy (oskoła), uzyskiwany na wiosnę z drzewa brzozy ma zastosowanie jako środek ogólnie wzmacniający przy kamicy nerkowej, pęcherzowej oraz jako środek na porost włosów, do wybielania cery skóry i przeciw piegom. Sok brzozy - nazywany też bzowiną - można otrzymać wbijając patyk około 10-15 cm długi, załamany w środku pod kątem prostym, jednym końcem do małego, płytkiego otworu w pniu brzozy, najlepiej na wiosnę, gdy soki drzewa ruszą. Drugi koniec patyka należy wpuścić do butelki, do której oskoła obficie spływa. Uzyskaną oskołę można też utrwalić i zabezpieczyć przed zepsuciem przez dolanie do niej trochę spirytusu. Przed jej użyciem np. do zmywania tłustej cery lub tei do wcierania w skórę głowy przy szybko tłuszczących się włosach rozrzedzamy bzowinę czystą wodą w stosunku 1 łyżka stołowa wody brzozowej na 1 szklankę czystej wody. Rankę na pniu brzozy zabijamy kołeczkiem, aby zarosła. Na szczególną uwagę zasługuje grzyb wyrastający czasem na pniu brzozy (włóknouszek ukośny) tj. guzowata narośl o spękanej, czarnej powierzchni, z którego wyciąg wodny, jak wykazały badania uczonych radzieckich i polskich, wzmaga siły obronne organizmu. Długotrwałe zażywanie tego wyciągu wstrzymuje wzrost tkanki nowotworowej i zmniejsza jej przerzuty. Radziecki preparat z tego grzyba brzozy nazywa się Czaga, lecz jest mało dostępny.

Agrest - zwany dawniej północną winoroślą. Dojrzałe owoce zawierają od 6 do 12 proc. cukrów (fruktozy, glukozy i sacharozy), 0,4 - 1,7 proc. kwasów organicznych, pektyny, witaminy C, B1, P, prowitaminy A, sole żelaza, miedzi i fosforu. Owoce mają działanie dietetyczne, zalecane są dzieciom i osobom starszym w razie zaburzeń przemiany materii i otyłości. Działają odświeżająco, żółciopędnie i moczopędnie. Stosowane są także przy przewlekłych zaparciach, niedokrwistosci, częstych krwotokach i chorobach skórnych. W lecznictwie ludowym napary z agrestu stosowano przy schorzeniach przewodu pokarmowego, jako środek przeciwbólowy i przeczyszczający.

Grusza - owoce odmian europejskich zawierają cukry, kwasy, garbniki, celulozę, witaminy A,B1, C. W ludowym lecznictwie odwar z suszonych gruszek zalecany jest przy gorączce, kaszlu i biegunce. Sok działa moczopędnie i leczy z kamicy moczowej.

Porzeczka - owoce czarnej porzeczki zawierają cukry, kwasy organiczne, witaminy C, P, A i z grupy B, potas, żelazo, pektyny i garbniki. Zawartością witaminy C porzeczka czarna przewyższa prawie wszystkie europejskie rośliny sadownicze. Świeże i suszone jagody są dobrym środkiem przeciwbiegunkowym, moczopędnym i napotnym. Jagody zaleca się także przy krwawieniu dziąseł, wrzodzie żołądka i dwunastnicy. Stwierdzono, że napary z liści pobudzają czynności kory nadnercza. We wschodnim Zabajkale stosuje się liście porzeczki czarnej w skazie limfatycznej, a kąpiele z odwaru z liści przy różnych wysypkach i chorobach skórnych.

Truskawka - zawiera cukry, kwasy, garbniki, żelazo, fosfor, wapń, mangan i kobalt, witaminę C. W medycynie stosuje się napar z owoców i liści jako środek moczopędny, przy leczeniu szkorbutu, krwawienia z macicy, kamicy moczowej i żółciowej. W lecznictwie ludowym używa się truskawki w przypadkach niedokrwistości, krzywicy, krwotoków, żółtaczki, biegunki i schorzeń przewodów moczowych. Rozgniecione owoce i świeży sok stosuje się zewnętrznie w przypadkach zaniedbanej egzemy, przeciw piegom, plamom. Świeże i nagrzane liście przykłada się do ran i wrzodów.

Winorośl - owoce winorośli zawierają cukry, kwasy organiczne, substancje mineralne, pektyny, witaminy C,B1,B2, B6, B12, P,PP i kwas foliowy, sole potasu, wapnia, magnezu, żelaza, manganu i kobaltu. Winogrona są cenione jako pokarm dietetyczny, a wino gronowe ma działanie bakteriobójcze. Jagody działają moczopędnie, lekko przeczyszczająco i napotnie. Zalecane są w niedokrwistosci, astmie oskrzelowej, nieżycie przewodu pokarmowego (nerwicach czynnościowych, przy zwiększonej kwasowości soku żołądkowego i zaparciach), zaburzeniach przemiany materii, żylakach odbytu, chorobach wątroby i nerek, a także przy wyczerpaniu nerwowym.

Orzech włoski - nasiona zawierają tłuszcze, białka, witaminy A, B1, P i E, związki żelaza i kobaltu. Pod względem wartości energetycznej orzechy włoskie nie ustępują artykułom pochodzenia zwierzęcego. W celach leczniczych stosuje się głównie liście i łupiny owoców, a także korę korzenia. Zawarty w liściach juglon stosuje się w postaci maści w celu leczenia gruźlicy skóry. W leczeniu ludowym odwary z liści i łupin owoców używa się wewnętrznie przeciw skazie limfatycznej i krzywicy, przy cukrzycy, wewnętrznych krwotokach, stwardnieniu tętnic, nieżytach żołądka i jelit. Odwarem płucze się gardło przy anginach.

Bób - niedojrzałe nasiona bobu zawierają więcej białka niż fasola. Mają też w sobie karoten, kwas askorbinowy i różne enzymy.

W lecznictwie ludowym przetarte ugotowane nasiona lub odwar stosowane są jako środek ściągający i przeciwzapalny przy biegunkach. Ugotowane w mleku, zgniecione lub przetarte nasiona przykłada się do ropieni, zaś nalewki i odwary stanowią skuteczny środek kosmetyczny do zmywania twarzy.

Dynia - miąższ owocu zawiera cukry, pektyny, sole potasu, wapnia, magnezu i żelaza, witaminy C,B1 PP i karoten. Nasiona zawierają 36-52 proc. tłuszczu, fitosterole, żywice, kwasy organiczne i związki działające przeciwrobaczo. Dynia stosowana jest przy leczeniu stwardnienia tętnic i przy zaparciach. Świeże nasiona dyni są doskonałym środkiem przeciwrobaczym polecanym zarówno przez medycynę akademicką jak i ludową.

Fasola - Jako roślinę leczniczą fasole znano od najdawniejszych czasów. Proszkiem z wysuszonych, rozdrobnionych strąków posypywano chore miejsca: Świeże rany, oparzenia, egzemy, róże. W lecznictwie ludowym napar lub odwar ze strąków stosuję się w chorobach nerek i pęcherza moczowego, osłabieniu serca z obrzękami, nadciśnieniu i przewlekłym gośćcu.

Kapusta - Kapusta od najdawniejszych czasów uważana jest za roślinę leczniczą. Starożytni rzymscy lekarze leczyli kapustą choroby płuc, wątroby, stawów oraz wrzody i uważali ją za skuteczny środek przeciw alkoholowemu zamroczeniu. Europejska medycyna ludowa zalecała kapustę przy leczeniu zaburzeń trawienia, chorób wątroby i śledziony, stanów zapalnych skóry, egzem, oparzeń i wrzodów. Kapusta głowiasta zawiera sole potasu, wapnia, fosforu i siarki, prowitaminę A, witaminy C, B1, B2, B3, PP, K i U. Ludowe lecznictwo zaleca sok z kwaszonej kapusty jako napój wzmacniający, poprawiający trawienie, przy chorobach wątroby, śledziony, pęcherzyka żółciowego, zaparciach i żylakach odbytu. Świeży sok kapusty jest doskonałym środkiem gojącym przy owrzodzeniach żołądka i dwunastnicy (zawiera przeciwrzodową witaminę U). Sok kapusty wraz z odwarem nasion jest dobrym lekarstwem na bezsenność. Odwar z nasion odznacza się działaniem przeciwrobaczym. Fitoncydy kapusty zabijają gronkowca złocistego, prątki gruźlicy i niektóre inne bakterie. Sole potasu zawarte w kapuście wzmagają wydalanie płynów z organizmu i poprawiają pracę serca.

Koper ogrodowy - liście i łodygi zawierają witaminy C, B1, B2, PP, P i karoten. Ponadto flawonoidy oraz duże ilości soli potasu, wapnia, fosforu, i żelaza. Z owoców kopru produkuje się preparat leczniczy stosowany w przewlekłej niewydolności naczyń wieńcowych, a także przy skurczach narządów trawienia. W lecznictwie ludowym nasiona kopru stosuje się jako środek żołądkowy, pobudzający i przeczyszczający. Sproszkowane suche ziele lub napar z nasion zalecane są dla poprawienia apetytu, jako środek moczopędny, mlekopędny. Okłady z naparu zalecane są w zapalnych chorobach oczu i owrzodzeniach skóry.

Kukurydza - to kopalnia zdrowia i ... urody. Ziarna zawierają białka, tłuszcze, węglowodany, witaminy z grupy B, D, C, E i K3, potas, fosfor, żelazo, miedź i nikiel. Przy spożywaniu oleju kukurydzianego poziom cholesterolu we krwi znacznie się obniża, toteż olej ten jest zalecany w przypadkach stwardnienia tętnic. Duże znaczenie ma też przy chorobach wątroby. W lecznictwie ludowym prażone ziarna z miodem zalecane są przy biegunce.

Marchew - kolejny spichlerz zdrowia i urody. Korzenie marchwi zawierają: żelazo, fosfor, wapń, jod, miedź, kobalt, witaminy A, B1, B2, B6, D, E, K i PP, olejki eteryczne oraz flawonoidy, a także lecytynę i enzymy. Marchew stosuje się w celach profilaktycznych i leczniczych przy awitaminozie, niedokrwistości, chorobach układu sercowo-naczyniowego, wątroby i nerek, zaparciach, żylakach odbytu, zaburzeniach wzroku związanych z niedoborem witaminy A. W lecznictwie ludowym sokiem z marchwi z miodem leczy się zaziębienia, zaburzenia w trawieniu i ... niemoc płciową.